بخشي از نامه غاده السمان براي ايرانيان ....

 اي پارسيان !
چه چيز مرا اين چنين به شما نزديك مي ساخت،
اگر من همچون شما نمي بودم :دختركي وفادار ،
و در ما خواهش هاي ناممكن نمي بود ،
و عشقي اساطيري ،كه هرگز محقق نمي شود ،
و زيباترين نكته در اين عشق آن است كه ناممكن باشد؟!
آيا مي پنداري كه ما ،رعاياي عطشي هستيم كه براي سيراب شدن ،
افزون نمي گردد
و بالهايي كه ،پرواز از آنها اشباع نميشود
و آتش در آن زبانه مي كشد و اوج مي گيرد و اندوهي كه گريه داروي آن نيست،
و اشتياقي كه هيچ ديدار و وصالي ،آن را فرو نمي نشاند؟
آيا مرا يكي از خودهاتان ميدانيد بي آن كه بدانم؟