دیوان اشعار خاقانی

[sorna]

ماند به بهشت آن رخ گندم گونش

عشاق چو آدم است پیرامونش

خاقانی را نرفته بر گندم دست

عمدا ز بهشت می‌کند بیرونش

[sorna]

خاقانی اگرچه خاک توست ای مهوش

چون آتش و آب و باد باشد سرکش

چندان باد است در سر خاکی او

کان را نبرد آب و نسوزد آتش

[sorna]

خاقانی اسیر توست مازار و مکش

صیدی است فکنده‌ی تو بردار و مکش


مرغی است گرفته‌ی تو مگذار و مکش

گر بگریزد به بند باز آر و مکش

[sorna]

ای گشته خجل ز آن رخ گلگون گل و شمع

وز رشک تو در سرشک و در خون گل و شمع

من در هوس آن رخ هم‌چون گل و شمع

گردیده چو سرد و گرم هم‌چون گل و شمع

[sorna]

برداشت فلک به خون خاقانی تیغ

تا ماه مرا کرد نهان اندر میغ

دی بوسه زدم بر آن لب نوش آمیغ

امروز که بر خاک زنم وای دریغ

[sorna]

از بخل کسی که می‌کند وعده دروغ

بگریز ازو که آب دارد در دوغ

آن صبح که خلق کاذبش می‌خوانند

هرگز نرسد ازو به ایمان فروغ

[sorna]

خاقانی را طعنه مزن زهر آمیغ

کز حکم شما نه ترس دارد نه گریغ

از کشتن و سوختن تنش نیست دریغ

کو آتش و کو درخت و کو زه، کو تیغ

[sorna]

خاقانی را دلی است چون پیکر تیغ

رخ چون حلی و سرشک چون گوهر تیغ


تهدید سر تیغ دهی کو سر تیغ

تا دست حمایل کند اندر بر تیغ

[sorna]

از صحبت همدمان این دور خلاف

گویم سخنی اگر نگیری به گزاف


چون شیشه‌ی ساعت است پیوسته به هم

دلها همه پرغبار و درها همه صاف

[sorna]

در عشق تو شد موی زبانم به گزاف

کان موی میان ز غم دلم کرد معاف

بر هر سر موی من غمت راست مصاف

موئی شده‌ام به وصف تو موی شکاف