دیوان اشعار خاقانی

[sorna]

آن تن که حساب وصل می‌راند نماند

و آن جان که کتاب صبر می‌خواند نماند

گر بوی بری که غم ز دل رفت، نرفت

ور وهم کنی که جان بجا ماند، نماند

[sorna]

هرچند که از خسان جهان سیر آمد

روشن جانی از آسمان زیر آمد

خاقانی از این جنس در این دور مجوی

بر ره منشین که کاروان دیر آمد

[sorna]

جانان شد و دل به دست هجرانم داد

هجر آمد و تب‌های فراوانم داد

تب این همه تب‌خال پی آنم داد

تا بر لب یار بوسه نتوانم داد

[sorna]

تا عشق به پروانه درآموخته‌اند

زو در دل شمع آتش افروخته‌اند

پروانه و شمع این هنر آموخته‌اند

کز روی موافقت بهم سوخته‌اند

[sorna]

در راه تو گوشم از خبر باز افتاد

در وصل تو چشمم از نظر باز افتاد

چون خوی تو را به سر نیفتاد دلم

از پای درآمد و به سر باز افتاد

[sorna]

هرکس که ز ارباب عبادت باشد

بر چهره‌ی او نور سعادت باشد

ایام وجود او به او فخر کنند

در خدمت او بخت ارادت باشد

[sorna]

لعلت چو شکوفه عقد پروین دارد

روی تو چو لاله خال مشکین دارد

من در غم تو چو غنچه بندم زنار

تا نرگس تو چو خوشه زوبین دارد

[sorna]

در باغچه‌ی عمر من غم پرورد

نه سرو نه سبزه ماند، نه لاله، نه ورد

بر خرمن ایام من از غایت درد

نه خوشه نه دانه ماند، نه کاه نه گرد

[sorna]

چون درد تو بر دلم شبیخون آورد

دندانت موافق دلم گشت به درد

اندر همه تن نبود جز دندانت

کو با دل من موافقت داند کرد

[sorna]

بخت ار به تو راه دادنم نتواند

باری ز خودم خلاص دادن داند

تا مانده‌ام ار پیش توام بنشاند

از غصه که بی تو مانده‌ام برهاند