دیوان اشعار خاقانی

[sorna]

از دست غم انفصال می‌جویی، نیست

با ماه نواتصال می‌جویی، نیست

از حور و پری وصال می‌جویی، نیست

با حور و پری خصال می‌جویی، نیست

[sorna]

آفاق به پای آه ما فرسنگی است

وز ناله‌ی ما سپهر دود آهنگی است

بر پای امید ماست هر جا خاری است

بر شیشه‌ی عمر ماست هر جا سنگی است

[sorna]

بپذیر دلی را که پراکنده‌ی توست

برگیر شکاری که هم افکنده‌ی توست

با صد گنه نکرده خاقانی را

گر زنده گذاری ار کشی بنده‌ی توست

[sorna]

خاقانی اگرچه عقل دست خوش توست

هم محرم عشق باش کانده کش توست

داری تف عشق از تف دوزخ مندیش

کن آتش او هیزم این آتش توست

[sorna]

آن غصه که او تکیه‌گه سلطان است

بهتر ز چهار بالش شاهان است

آن غصه عصای موسی عمران است

آرامگه او ید بیضا زان است

[sorna]

رخسار تو را که ماه و گل بنده‌ی اوست

لشکرگه آن زلف سر افکنده‌ی اوست

زلفت به شکار دل پراکنده‌ی اوست

لشکر به شکارگه پراکنده‌ی اوست

[sorna]

شب چون حلی ستاره درهم پیوست

ما هم چو ستارگان حلی‌ها بربست

با بانگ حلی چو دربرم آمد مست

از طالع من حلیش حالی بگسست

[sorna]

آن نرگس مخمور تو گلگون چون است

بادام تو پسته‌وار پر خون چون است


ای داروی جان و آفتاب دل من

چونی تو و چشم دردت اکنون چون است

[sorna]

خاقانی اسیر یار زرگر نسب است

دل کوره و تن شوشه‌ی زرین سلب است


در کوره‌ی آتش چه عجب شفشه‌ی زر

در شفشه‌ی زر کوره‌ی آتش عجب است

[sorna]

تا یار عنان به باد و کشتی داده است

چشمم ز غمش هزار دریا زاده است

او را و مرا چه طرفه حال افتاده است

من باد به دست و او به دست باد است