دیوان اشعار خاقانی

[sorna]

با یار سر انداختنم سود نداشت

در کار حیل ساختنم سود نداشت

کژ باخته‌ام بو که نمانم یکدست

هم ماندم و کژ باختنم سود نداشت

[sorna]

از عشق لب تو بیش تیمارم نیست

کالوده‌ی لب‌هاست سزاوارم نیست

گر خود به مثل آب حیات است آن لب

چون خضر بدو رسید در کارم نیست

[sorna]

گرچه صنما همدم عیسی است دمت

روح القدسی چگونه خوانم صنمت


چون موی شدم ز بس که بردم ستمت

موئی موئی که موی مویم ز غمت

[sorna]

از خوی تو خسته‌ایم و از هجرانت

در دست تو عاجزیم و در دستانت


نوش از کف تو مزیم و از مرجانت

در از لب تو چینم و از دندانت

[sorna]

چون سوی تو نامه‌ای نویسم ز نخست

یا از پی قاصدی کمر بندم چست

باد سحری نامه رسان من و توست

ای باد چه مرغی که پرت باد درست

[sorna]

نور رخ تو طلسم خورشید شکست

خورشید ز شرم سایه از خلق گسست

رخ زرد و خجل گشت و به مغرب پیوست

پیرایه سیه کرد و به ماتم بنشست

[sorna]

آن ماه دو هفته کرده عمدا هر هفت

آمد بر خاقانی و عذرش پذرفت

ناچار که خورشید سوی ذره شود

ذره سوی خورشید کجا داند رفت

[sorna]

عشقی که ز من دود برآورد این است

خون می‌خورم و به عشق درخورد این است

اندیشه‌ی آن نیست که دردی دارم

اندیشه به تو نمی‌رسد درد این است

[sorna]

از کوهه‌ی چرخ مملکت مه در گشت

وز گوشه‌ی نطع مکرمت شه درگشت

اسکندر ثانی است که از گه در گشت

یا سد سکندر که به ناگه در گشت

[sorna]

تب داشته‌ام دو هفته ای ماه دو هفت

تبخال دمید و تب نهایت پذرفت

چون نتوانم لبانت بوسید به تفت

تبخال مرا بتر از آن تب که برفت