دیوان اشعار عبید زاکانی

[sorna]

ای دل پس از این انده بیهوده مخور

زین پیش غم بوده و نابوده مخور


جان میده وداد طمع و حرص مده

غم میخور و نان منت آلوده مخور

[sorna]

ای بر دل هرکس ز تو آزار دگر

بر خاطر هر کسی ز تو بار دگر


رفتی به سفر عظیم نیکو کردی

آن روز مبادا که تو یک بار دگر

[sorna]

ای دل پس از این غصهٔ ایام مخور

جز نی مطلب همدم و جز جام مخور


مرسوم طمع مدار و تشریف مپوش

ادرار قلم بر نه و انعام مخور

[sorna]

دل در پی عشق دلبرانست هنوز

وز عمر گذشته در گمانست هنوز


گفتیم که ما و او بهم پیر شویم

ما پیر شدیم و او جوانست هنوز

[sorna]

نه یار نوازد بکرم یک روزم

نه بخت که بر وصل کند پیروزم


چون شمع برابر رخش گه گاهی

از دور نگه می‌کنم و میسوزم

[sorna]

بیم است که در بیخودی افسانه شوم

وانگشت نمای خویش و بیگانه شوم


ای عقل فضول میدهد زحمت من

ناگاه ز دست عقل دیوانه شوم

[sorna]

دل سیر شد از غصهٔ گردون خوردن

وز دست ستم سیلی هر دون خوردن


تا چند چو نای هر نفس ناله زدن

تا کی چو پیاله دمبدم خون خوردن

[sorna]

در کوچهٔ فقر گوشه‌ای حاصل کن

وز کشت حیات خوشه‌ای حاصل کن


در کهنه رباط دهر غافل منشین

راهی پیش است توشه‌ای حاصل کن

[sorna]

از کار جهان کرانه خواهم کردن

رو در می و در مغانه خواهم کردن


تا خلق جهان دست بدارند ز من

دیوانگیی بهانه خواهم کردن

[sorna]

گفتم صنما شدم به کام دشمن

زان غمزهٔ شوخ و طرهٔ مرد افکن


گفت آنچه ز چشم و زلف من بر تو گذشت

ای خانه سیه چرا نگفتی با من