دیوان اشعار عبید زاکانی

[sorna]

از شدت دست تنگی و محنت برد

در خیمه ما نه خواب یابی و نه خورد


در تابه و صحن و کاسه و کوزهٔ ما

نه چرب و نه شیرین و نه گرم است و نه سرد

[sorna]

زین گونه که این شمع روان می‌سوزد

گوئی ز فراق دوستان می‌سوزد


گر گریه کنیم هر دو با هم شاید

کو را و مرا رشتهٔ جان می‌سوزد

[sorna]

قومی ز پی مذهب و دین می‌سوزند

قومی ز برای حور عین میسوزند


من شاهد و می دارم و باغی چو بهشت

ویشان همه در حسرت این میسوزند

[sorna]

دل با رخ دلبری صفائی دارد

کو هر نفسی میل به جائی دارد


شرح شب هجران و پریشانی ما

چون زلف بتان دراز نائی دارد

[sorna]

وصف لب او سخن چو آغاز کند

وان رنگ رخش که بر سمن ناز کند


از غنچه شنو چو غنچه لب بگشاید

وز گل بطلب چو گل دهن باز کند

[sorna]

دانا ز می و مغانه می نگریزد

وز چنگ و دف و چغانه می نگریزد


یک شاهد و دو ندیم و سه جام شراب

البته از این سه گانه می نگریزد

[sorna]

هر لحظه رسد به من بلائی دیگر

آید به دلم زخم ز جائی دیگر


بر درد سری کز فلکم راست بود

امروز فزود درد پائی دیگر

[sorna]

ای در سر هر کس از تو سودای دگر

در راه تو هر طایفه را رای دگر


چیزی ز تو هر کسی تمنا دارد

ما جز تو نداریم تمنای دگر

[sorna]

از شوق توام هست بر آتش خاطر

بی‌وصل توام نمیشود خوش خاطر


در حسرت ابرو و سر زلف خوشت

پیوسته نشسته‌ام مشوش خاطر

[sorna]

ای لعل لبت به دلنوازی مشهور

وی روی خوشت به ترکتازی مشهور


با زلف تو قصه‌ایست ما را مشکل

همچون شب یلدا به درازی مشهور