تحليل‌هاي اخير بر روي قطعه‌سنگي كه در سال 1972 توسط ماموريت «آپولو 16» به زمين منتقل شده، نشان داده است كه سن ماه بيش از 100 ميليون سال، كمتر از فرضيات پيشين است.
فرضيات پيشين در مورد منشأ ماه، بر اين اساس بود كه اين قمر در پي برخورد يك سياره غول‌پيكر در اوايل تكامل منظومه شمسي با زمين اوليه ايجاد شده‌است.
بسياري از محققان بر اين باورند كه پوسته مذاب ماه پس از تنها ده‌هاهزار تا چند ميليون سال، محكم و سفت شده كه اين عقيده با مخالفت برخي ديگر روبه‌روست.
اين تيم بين‌المللي تحقيقاتي كه از دانشمندان موزه تاريخ طبيعي دانمارك، آزمايشگاه ملي لاورنس ليورمور، دپارتمان مغناطيس زمين موسسه كارنگي و دانشگاه بليز پلسكار تشكيل شده، از شيوه‌هاي جديد پالايش براي تعيين سن اين نمونه ماه استفاده كردند.
آنها با تحليل ايزوتوپ‌هاي عناصر سرب و نئوديميوم، سن اين قطعه را 4.36 ميليارد سال محاسبه كردند كه در مقايسه با فرضيه سني پيشين كه 4.567 ميليارد سال بود، ماه بسيار جوانتر از گمانه‌هاي پيشين است.
اين فرضيه سني جديد كه با آزمايش قديمي‌ترين پوسته ماه به دست آمده با فرضيه سني قديمي‌ترين ماده معدني زميني زيركن كه در غرب استراليا كشف شده، مشابه بوده كه در نتيجه نشان‌دهنده قدمت مشابه زمين و ماه است.
اين پژوهش در مجله نيچر منتشر شده است.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)