دیوان اشعار هاتف اصفهانی

[sorna]

آن دلبر محمل‌نشین چون جای در محمل کند

می‌باید اول عاشق مسکین وداع دل کند


زین منزل اکنون شد روان تا آن بت محمل‌نشین

دیگر کجا آید فرود از محمل و منزل کند

[sorna]

شب و روزی به پایان گر تو را در وصل یار آید

غنیمت دان که بی ما و تو بس لیل و نهار آید


شتابت چیست ای جان از تنم خواهی برون رفتن

دمی از جسم من بیرون مرو شاید که یار آید


تو ای سرو روان تا از کنارم بی‌سبب رفتی

شب و روز از دو چشمم اشک حسرت در کنار آید


شدم دور از دیار یار و شد عمری که سوی من

نه مکتوبی ز یار آید نه پیکی زان دیار آید


ازو هاتف به این امید دل خوش کردم و مردم

که شاید گاهگاهی بعد مرگم بر مزار آید

[sorna]

امروز ما را گر کشی بی‌جرم از ما بگذرد

اما به پیش دادگر مشکل که فردا بگذرد


زینگونه غافل نگذری از حال زار ما اگر

گاهی که بر ما بگذری دانی چه بر ما بگذرد


ناصح ز روی او مکن منعم که نتواند کسی

آن روی زیبا بیند و زان روی زیبا بگذرد


از بس چو تنها بیندم از شرم گردد مضطرب

می‌میرم از شرمندگی بر من چو تنها بگذرد


در راه عشق آن صنم هر کس که بگذارد قدم

باید که چون هاتف نخست از دین و دنیا بگذرد

[sorna]

گفتیم درد تو عشق است و دوا نتوان کرد

دردم از توست دوا از تو چرا نتوان کرد


گر عتاب است و گر ناز کدام است آن کار

که به اغیار توان کرد و به ما نتوان کرد


من گرفتم ز خدا جور تو خواهد همه کس

لیک جور این همه با خلق خدا نتوان کرد


فلکم از تو جدا کرد و گمان می‌کردم

که به شمشیر مرا از تو جدا نتوان کرد


سر نپیچم ز کمندت به جفا آن صیدم

که توان بست مرا لیک رها نتوان کرد


جا به کویت نتوان کرد ز بیم اغیار

ور توان در دل بی‌رحم تو جا نتوان کرد


گر ز سودای تو رسوای جهان شد هاتف

چه توان کرد که تغییر قضا نتوان کرد

[sorna]

تا ز جان و دل من نام و نشان خواهد بود

غم و اندوه توام در دل و جان خواهد بود


آخر از حسرت بالای تو ای سرو روان

تا کیم خون دل از دیده روان خواهد بود


گفتم آن روز که دیدم رخ او کاین کودک

آفت دین و دل پیر و جوان خواهد بود


رمضان میکده را بست خدا داند و بس

تا ز یاران که به عید رمضان خواهد بود


پا مکش از سر خاکم که پس از مردن هم

به رهت چشم امیدم نگران خواهد بود


هاتف این‌گونه که دارد هوس مغبچگان

بعد ازین معتکف دیر مغان خواهد بود

[sorna]

بر دست کس افتد چو تو یاری نه و هرگز

در دام کسی چون تو شکاری نه و هرگز


روزم سیه است از غم هجران بود آیا

چون روز سیاهم شب تاری نه و هرگز


در بادیه‌ی عشق و ره شوق رساند

آزار به هر پا سر خاری نه و هرگز


گردون ستمگر کند این کار که باشد؟

یاری به مراد دل یاری نه و هرگز


در خاطر هاتف همه‌ی عمر گذشته است

جز عشق تو اندیشه‌ی کاری نه و هرگز

[sorna]

از دل رودم یاد تو بیرون نه و هرگز

لیلی رود از خاطر مجنون نه و هرگز


با اهل وفا و هنر افزون شود و کم

مهر تو و بی‌مهری گردون نه و هرگز


از سرو و صنوبر بگذر سدره و طوبی

مانند به آن قامت موزون نه و هرگز


خون ریختیم ناحق و پرسی که مبادا

دامان تو گیرند به این خون نه و هرگز


در عشق بود غمزده‌ی بیش ز هاتف

در حسن نگاری ز تو افزون نه و هرگز

[sorna]

با من ار هم آشیان می‌داشت ما را در قفس

کی شکایت داشتم از تنگی جا در قفس


عندلیبم آخر ای صیاد خود گو، کی رواست

زاغ در باغ و زغن در گلشن و ما در قفس


قسمت ما نیست سیر گلشن و پرواز باغ

بال ما در دام خواهد ریختن یا در قفس


بر من ای صیاد چون امروز اگر خواهد گذشت

جز پری از من نخواهی دید فردا در قفس


هاتف از من نغمه‌ی دلکش سرودن خوش مجوی

کز نوا افتاده‌ام افتاده‌ام تا در قفس

[sorna]

رسید یار و ندیدیم روی یار افسوس

گذشت روز و شب ما به انتظار افسوس


گذشت عمر گرانمایه در فراق دریغ

نصیب غیر شد آخر وصال یار افسوس


گریست عمری آخر ز بیوفائی چرخ

ندید روی تو را چشم اشکبار افسوس


خزان چو بگذرد از پی بهار می‌آید

خزان عمر ندارد ز پی بهار افسوس


به خاک هاتف مسکین گذشت و گفت آن شوخ

ازین جفاکش ناکام صد هزار افسوس

[sorna]

رسید یار و ندیدیم روی یار افسوس

گذشت روز و شب ما به انتظار افسوس


گذشت عمر گرانمایه در فراق دریغ

نصیب غیر شد آخر وصال یار افسوس


گریست عمری آخر ز بیوفائی چرخ

ندید روی تو را چشم اشکبار افسوس


خزان چو بگذرد از پی بهار می‌آید

خزان عمر ندارد ز پی بهار افسوس


به خاک هاتف مسکین گذشت و گفت آن شوخ

ازین جفاکش ناکام صد هزار افسوس