دد و دام را شیر از آنست شاه

که مهمان نوازست در صیدگاه


جهان خوش بدان نیست کری به دست

به زنجیر و قفلش کنی پای بست


ز عیش خوش آنگه نشانش دهی

کز اینش ستانی به آنش دهی


جوانمرد پیوسته با کس بود

کس آن را نباشد که ناکس بود


بدان کس که او را خمیریست خام

همه کس دهد نان پخته به وام


مروت تو داری و مردی تو راست

بداندیش را گنج با اژدهاست


گر او تندر آمد تو هستی درخش

گر او گنجدان شد توئی گنج بخش


پدر گرچه با قوت شیر بود

به کین خواستن نرم شمشیر بود


تو آن شیرگیری که در وقت جنگ

ز شمشیر تو خون شود خاره سنگ


چگوئی سیاهان زنگی سرشت

که بودند چون دیو دژخیم زشت


چو با تیغ تو سرکشی ساختند

به جز سر چه در پایت انداختند


چو زان سیلها بر نگشتی چو کوه

از این قطره‌ها هم نداری شکوه


نهنگی که او پیل را پی کند

از آهو بره عاجزی کی کند


هژبر ژیان کی شود صید گور

سیه مارکی روی تابد ز مور


عقابی که نخجیر سازی کند

به فروجکان دست بازی کند


دگر کاختران نیک خواه تواند

همان خاکیان خاک راه تواند


نمودار گیتی گشائی تراست

خلل خصم را مومیائی تراست


به چندین نشانهای فیروزمند

بداندیش را چون نباید گزند


به فالی کز اختر توان برشمرد

توداری درین داوری دستبرد


همان در حروف خط هندسی

تو غالب‌تری گر سخن بررسی


پلنگر که لشکرکش زنگ بود

به وقتی که با قوت چنگ بود


به مغلوبم و غالب چو بشتافتیم

در آن فتح غالب تو را یافتیم


چو پیروز بود آن نمونش به فال

در این هم توان بود پیروز حال


شه از نصرت رهنمایان خویش

حساب جهانگیری آورد پیش


به هر جا که شمشیر و ساغر گرفت

به نیک اختری فال اختر گرفت


به فرخندگی فال زن ماه و سال

که فرخ بود فال فرخ به فال


مزن فال بد کاورد حال بد

مبادا کسی کو زند فال بد