بیا ساقی آن آب یاقوت‌وار

در افکن بدان جام یاقوت بار


سفالینه جامی که می جان اوست

سفالین زمین خاک ریحان اوست


علم برکش ای آفتاب بلند

خرامان شو ای ابر مشگین پرند


بنال ای دل رعد چون کوس شاه

بخند ای لب برق چون صبحگاه


به بار ای هوا قطره ناب را

بگیر ای صدف در کن این آب را


برا ای در از قعر دریای خویش

ز تاج سر شاه کن جای خویش


شهی که آرزومند معراج توست

زمین بوس او درةالتاج توست


سکندر شکوهی که در جمله ساز

شکوه سکندر بدو گشت باز


زمین زنده‌دار آسمان زنده کن

جهان گیر دشمن پراکنده کن


طرفدار مغرب به مردانگی

قدر خان مشرق به فرزانگی


جهان پهلوان نصرةالدین که هست

بر اعدای خود چون فلک چیره‌دست


مخالف پس اندیش و او پیش بین

بداندیش کم مهر و او بیش‌کین


خداوند شمشیر و تخت و کلاه

سه نوبت زن پنج نوبت پناه


به رستم رکابی روان کرده رخش

هم اورنگ پیرای و هم تاج بخش


شهان را ز رسمی که آیین بود

کلید آهنین گنج زرین بود


جز او کاهن تیغ روشن کند

کلید از زر و گنج از آهن کند


چو آب فرات آشکارانواز

چو سرچشمه نیل پنهان گداز


اگر سایه بر آفتاب افکند

در آن چشمهٔ آتش آب افکند


وگر ماه نو را براتی دهد

ز نقص کمالش نجاتی دهد


گر انعام او بر شمارد کسی

بدان تا کند شکر نعمت بسی


ز شکر وی آن نعمت افزون بود

ولی نعمتی بیش از این چون بود


فلک وار با هر که بندد کمر

بر آب افکند چون زمینش سیر


بریزد در آشوب چون میغ او

سر تیغ کوه از سر تیغ او


هر آنچ او نموده گه کارزار

نه رستم نموده نه اسفندیار


صلاح جهان آن شب آمد پدید

که از مولد این صبح صادق دمید


کجا گام زد خنگ پدرام او

زمین یافت سرسبزی از گام او


به هر دایره کو زده ترکتاز

ز پرگار خطش گره کرده باز


بران بقعه کاو بارگی تاخته

زمین گنج قارون برانداخته


بر آن دژ که او رایت انگیخته

سر کوتوال از دژ آویخته


اگر دیگران کاصلشان آدمیست

همه مردمند او همه مردمیست


ندانم کس از مردم روشناس

کزان مردمی نیست بر وی سپاس


ز بس ناز و نعمت کزو رانده‌اند

ولی‌نعمت عالمش خوانده‌اند


اگر مرده‌ای سر آرد ز گور

بگیرد همه شهر و بازار شور


هزاران دل مرده از عدل شاه

شود زنده و خصم ناید به راه


چو عیسی بسی مرده را زنده کرد

به خلقی چنین خلق را بنده کرد


جهان بود چون کان گوهر خراب

به آبادی افتاد ازین آفتاب


زمین دوزخی بود بی کار و کشت

به ابری چنین تازه شد چون بهشت


ز هر نعمتی کایدش نو به نو

دهد بخش خواهندگان جو به جو


به هر نیکوی چون خرد پی‌برد

جهان یاد نیک از جهان کی بود


گر از نخل طوبی رسد در بهشت

به هر کوشکی شاخ عنبر سرشت


رسد شرق تا غرب احسان او

به هر خانه‌ای نعمت خوان او


زهی بارگاهی که چون آفتاب

ز مشرق به مغرب رساند طناب


به کیخسروی نامش افتاده چست

نسب کرده بر کیقبادی درست


به هر وادیی کو عنان تافته

در منه به دامن درم یافته


ز کنجش زمین کیسه بر دوخته

سمن سیم و خیری زر اندوخته


کجا گنج دانی پشیزی در او

که از گنج او نیست چیزی در او


چو از تاج او شد فلک سر بلند

سرش باد از آن تاج فیروزمند


زهی خضر و اسکندر کاینات

که هم ملک داری هم آب حیات


چو اسکندری شاه کشورگشای

چو خضر از ره افتاده را رهنمای


همه چیز داری که آن درخورست

نداری یکی چیز و آن همسرست


چو دریا نگویم گران سایه‌ای

همانا که چون کان گرانمایه‌ای


چو در صید شیران شعار افکنی

به تیری دو پیکر شکار افکنی


چو در جنگ پیلان گشائی کمند

دهی شاه قنوج را پیل بند


اگر شیر گور افکند وقت زور

تو شیر افکنی بلکه بهرام گور


چه دولت که در بند کار تو نیست

چه مقصود کان در کنار تو نیست


بسا گردن سخت کیمخت چرم

که شد چون دوال از رکاب تو نرم


دو شخص ایمنند از تو کایی به جوش

یکی نرم گردن یکی سفته گوش


به عذر از تو بدخواه جان می‌برد

بدین عهد رایت جهان می‌برد


چو برگشت گرد جهان روزگار

ز شش پادشه ماند شش یادگار