دریغ آیدم کاین نگارین نورد

بود در سفینه گرفتار گرد


در دولتی کو؟ کزین دستکار

به دیوار او بر نشانم نگار


پرندی چنین زنده‌دارش کنم

ز گرد زمین رستگارش کنم


بدین نامه نامور دیر باز

بمانم بر او نام او را دراز


نشستن‌گهی سازمش زین سریر

که باشد بروجاودان جای گیر


به حرفی مسجل کنم نام او

که ماند درین جنبش آرام او


نه حرفی که عالم زیادش برد

نه باران بشوید نه بادش برد


به شرطی که چون من در این دستگاه

رسانم سرش را به خورشید و ماه


مرا نیز ازو پایگاهی رسد

به اندازه سر کلاهی رسد


ز خورشید روشن توان جست نور

که شد راه سایه ازین کار دور


غلیواژ را با کبوتر چکار

به باز ملک در خور است این شکار


نظامی که نظم دری کار اوست

دری نظم کردن سزاوار اوست


چنان گوید این نامه نغز را

که روشن کند خواندنش مغز را


دل دوستان را بدو نور باد

وزو دیدهٔ دشمنان دور باد


نواگر نوای چکاوک بود

چو دشمن زند تیز ناوک بود


در آن دایره کاین سخن رانده‌ام

درون پرور خویش را خوانده‌ام


که این نامه را نغز و نامی کند

گرامی کنش را گرامی کند


چنان برگشاید پر و بال او

که نیک اختری خیزد از فال او


نشاط اندر آرد به خوانندگان

مفرح رساند به دانندگان


فسرده‌دلان را درآرد به کار

غم آلودگان را شود غمگسار


نوازش کند سینهٔ خسته را

گشایش دهد کار در بسته را


گرش ناتوانی تمنا کند

خدایش به خواندن توانا کند


وگر ناامیدیش گیرد به دست

به دست آورد هر امیدی که هست


هر آنچ از خدا خواستم زین قیاس

خدا داد و بر داده کردم سپاس


همایون‌تر آن شد که این بزمگاه

همایون بود خاصه در بزم شاه