یکی دیگر از نقاط مشترک در عکسهای پس از مرگ عصر ویکتوریایی طراحی صحنه برای عکسبرداری بوده است که اغلب اوقات جنبه رمانتیک و غمزدگی آن را نشان میداد. نمونه آن را در پایین میبینید: «یتیمان سر قبر مادرشان»
در عکس بالایی عکاس از یکی دیگر از روشهای عکاسی مورد علاقه آن زمان یعنی «عکاسی از روح» استفاده کرده است. احتمالا او از روش نوردهی مضاعف استفاده کرده تا بتواند پرتره مادر بچهها را به شکل روح پشت سرشان ترسیم کند، ظاهرا این سبک نمایشی ترین روش برای همدردی کردن با غم و غصه یک شخص بوده است.
یکی دیگر از روشهای عکاسی برای این منظور این بود که فرد متوفی را طوری قرار میدادند که انگار زنده است. مثل عکس اولی که با چشمهای باز از کودک عکس انداخته اند یا این مرد که روزنامه ای در دست دارد. شاید خواسته اند بگویند که او در حین خواندن روزنامه خوابش برده است، البته ما که میدانیم او به خوابی ابدی فرو رفته است. از این روش در عکسهای زیادی استفاده میشد و طوری صحنه سازی میکردند که گویی فرد زنده است و بچهها را اغلب روی تخت گذاشته و گاهی اسباب بازی مورد علاقه اش را نیز کنارش میگذاشتند. اما بزرگترها را معمولا روی صندلی گذاشته و عکس میگرفتند. گل نیز جزو یکی از ملزوماتی بود که در بسیاری از عکسها استفاده میشد.
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)