اسیدوز متابولیک
آثار اسیدوز متابولیک بر بدن عبارتند از:
افزایش حجم جاری ریه ها ( تنفس کوسمال) ، کاهش قدرت انقباضی قلب ، اتساع عروق محیطی و انقباض وریدهای مرکزی ، کاهش ظرفیت عروق مرکزی و ریوی ( ادم ریه ) ، سردرد ، خواب آلودگی ، استوپور ، کما و در نهایت عدم تحمل نسبت به گلوکوز.

درمان اسیدوز با مواد قلیا باید برای موارد شدید اسیدمی صورت گیرد مگر زمانی که بیمار هیچ بی کربنات ذخیره ای در پلاسما نداشته باشد. همچنین باید مشخص شود که آنیونهای اسیدی موجود در پلاسما قابل متابولیزه شدن ( بتا هیدروکسی بوتیرات، استواستات و لاکتات ) یا غیر قابل متابولیزه شدن ( آنیونهای انباشته شده در اثر Crf یا مسمومیت ) می باشند که مورد اخیر مستلزم بازگشت کارکرد کلیوی جهت جبران بی کربنات می باشد که فرایندی کند و غیر قابل پیش بینی است.

در صورت وجود هر یک از حالات زیر ، درمان اسیدوز متابولیک با مواد قلیایی خوراکی باید انجام شود:
آنیون گپ طبیعی یا افزایش اندک آن ، وجود آنیون غیر قابل متابولیزه شدن در نارسایی کلیه.
در اسیدوز شدید ( Ph < 7.2 ) باید در مدت 1 تا 2 ساعت اول درمان از تجویز وریدی 50 تا 100 میلی اکی والان بی کربنات ظرف 30 تا 45 دقیقه استفاده کرد. در این حالت میتوان کمی از مواد قلیایی استفاده کرد ( به شرط پایش الکترولیت های پلاسما در طول درمان تا از کاهش پتاسیم جلوگیری گردد).

کلا در اسیدوز شدید باید از طبیعی کردن Ph جلوگیری کرد ( رساندن Ph به 25/7 کافی است ) .