دختران جوانی که روزانه 8 ساعت در چهارراه‌های این کشور با علاقه نقش چراغ راهنما را بازی می‌کنند چرا که استفاده از برق در این کشور با محدودیت‌های همراه است. کشاورزانی که با تجهیزات و ادوات قدیمی به سختی زراعت می‌کنند چون دروازه‌های تکنولوژی به روی این کشور بسته است. و قهرمانان ملی که که وقتی در جام جهانی سرود ملی‌شان پخش می‌شود اشک شوق می‌ریزند؛ چرا که راهی برای سلام کردن به دنیا پیدا کرده‌اند.
سال‌هاست که مردم کره شمالی خود را قدرتمندترین کشور جهان، صاحب بزرگترین ارتش جهان و البته بزرگترین هتل جهان می‌دانند. این اما نتیجه سیاست‌های بسته حکومت کمونیستی این کشور است که برای مردمش رویایی از قدرتمندترین کشور جهان ساخته، مردمی که دریچه‌های زیادی برای دیدن جهان ندارند و دنیای را از چشم سردمداران خود می‌بینند.
تصور عمومی اما حاکی از حس دلسوزی و ترحم نسبت به مردم کره شمالی است. مردمی که که از امکانات اولیه زندگی برخوردار نیستند، در شرایط امنیتی زندگی می‌کنند، تحریم‌های سنگین بین‌المللی را تحمل می‌کنند و... ولی گزارش‌های رسیده از کره شمالی خبر از چیز دیگری می‌دهد. مردمی که دیوانه‌وار حاکمان خود را دوست دارند، از جان و دل سختی‌ها را تحمل می‌کنند و وقت و توان خود را صرف حاکمان خود می‌کنند.
دختران جوانی که روزانه 8 ساعت در چهارراه‌های این کشور با علاقه نقش چراغ راهنما را بازی می‌کنند چرا که استفاده از برق در این کشور با محدودیت‌های همراه است. کشاورزانی که با تجهیزات و ادوات قدیمی به سختی زراعت می‌کنند چون دروازه‌های تکنولوژی به روی این کشور بسته است. و قهرمانان ملی که که وقتی در جام جهانی سرود ملی‌شان پخش می‌شود اشک شوق می‌ریزند؛ چرا که راهی برای سلام کردن به دنیا پیدا کرده‌اند. همه و همه نشان از این دارد که اگرچه زندگی آنها در حباب کمونیسم تعریف شده ولی لاقل خودشان از این زندگی راضی هستند.
کشوری که سالانه تنها به 800 نفر اجازه سفر به خاک خود را می‌دهد و مردمش حتی از داشتن تلفن همراه محرومند چه برسد به اینترنت و اتصال به شبکه جهانی، این است که اگر عکاس یا خبرنگاری فرصت بازدید از این کشور را پیدا کند هم سعادت بزرگی نصیبش شده تا بتواند گزارشی ناب از سوژه‌ای کمیاب را مخابره کند و هم جانش را کف دستش گرفته، چون اگر بخواهد کمی از روحیات جستجوگر ژورنالیستی خود را در خاک این کشور بروز دهد و سرک به هر گوشهای بکشد بی‌شک سروکارش با دستگاه امنیتی این کشور است.
چندی پیش دیوید گاتنفلدر رئیس سرویس عکس بخش آسیای AP این فرصت را یافت تا تحت نظارت نیروهای امنیتی و به همرا تعدادی از روزنامه‌نگاران و عکاسان دولتی کره شمالی از بخش‌های از این کشور دیدار و گزارش تهیه کرد که در زیر قسمتی از این تصاویر را می‌بینید:
نمای از مرکز پیونگ یانگ پایتخت مخوف کره شمالی
نماد اتحاد ملی مجدد، این دروازه نماد امید برای الحاق دو کره به هم است
سایه بلند برج 170 متری Juche در کنار مجسمه‌های نماد کمونیسم در کنار رودخانه Taedong در پیونگ یانگ. در بالا و سمت راست تصویر هتل «فانتوم» را می‌بینید که کار ساخت آن از سال 1987 آغاز شده است و هنوز تمام نشده. این هتل ۱۰۵ طبقه در حالی سال‌هاست در این کشور در حال ساخت است که توریست‌ها حق ورود به این کشور را ندارند و مشخص نیست کارایی چنین هتلی چیست. حتی عکاسی از آن از نزدیک امکان پذیر نیست. این هتل هفدهمین ساختمان بلند دنیاست و به عنوان یکی از مرتفع‌ترین هتل‌های جهان شناخته می‌شود.
حمل بار با ماشین ریلی دستی در کره بسیار رایج است
بزرگراه‌های وسیع پیونگ یانگ اغلب چنین خلوت و خالی از ماشین است
کشاورزی که در حال شخم زدن زمین با گاو آهن می‌باشدو کمبود غذا در کره شمالی در سال‌های گذشته به نقطه بحرانی خود رسیده و چشم امید مردم و حکومت به همین کشاورزی سنتی است.
تصویری از ساختمانی در حال ساخت که مانند اکثر پروژه‌های عمرانی این کشور نیمه کاره باقی مانده
تصویری از پرچم ایالات متحده و اسلحه های آمریکایی در موزه جنگ پیونگ یانگ
ردیف ضبط صوت‌های اتاق موزیک کتابخانه پیونگ یانگ
استفاده از کامپیوتر در دانشگاه کیم ایل سونگ پیونگ یانگ، تجهیز این دانشگاه به کامپیوتر به عنوان انقلابی دیجیتال در کره شناخته می‌شود
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)