زمانی كه نسخه اول Call of Juarez عرضه شد، سبك غرب وحشی و یا همان Western در صنعت بازی خیلی كمرنگ شده بود و بازی های ضعیف زیادی در این سبك عرضه می شدند. اما Call of Juarez یك استثناء شد و ما با عنوانی بسیار قوی چه از لحاظ تكنیكی و چه از نظر داستانی روبرو بودیم. وقتی سازندگان نسخه دوم، یعنی Bound in Blood را تأیید كردند، همه می دانستند که با یك بازی زیبا در سبك وسترن روبرو هستند و واقعاً هم همینطور شد. Bound in Blood كه در حقیقت یك Prequel برای نسخه اصلی بود، از لحاظ داستان و فضاسازی بازی بسیار زیبایی بود، اما Techland كه حال پول خوبی از كنار این نام به جیب زده بود، سعی كرد سرمایه خود را دو چندان كند و به خاطر همین نسخه سوم، یعنی The Cartel را به دنیای مدرن آورد تا همانند Call of Duty یك اول-شخص تیراندازی مدرن ساخته باشد.
داستان
داستان بازی در مرزهای مكزیك اتفاق می افتد و ماجرای سه مأمور پلیس را دنبال می كند. نفر اول بن مک کال (Ben McCall) از LAPD است كه از نوادگان ری مک کال (Ray McCall) از دو نسخه قبل است. او صدا و چهره ای بسیار شبیه به ری دارد و همانند جد خود در حالیكه در یك دست انجیل و در دست دیگر هفت تیر گرفته، می خواهد عدالت الهی را روی زمین اجرا كند. نكته جالب در مورد شخصیت بن این است كه دیالوگ های او تلفیقی از گفته های انجیل و برداشت خودش است. مثلاً عبارت: "من برای صلح نیامدم، ولی شمشیری با خود آورده ام" كه درست از انجیل برداشته شده با كمی فحش های امروزی قاطی شده و تحویل دشمن داده می شود!
دیالوگ های بسیاری توسط بن به این شكل گفته می شوند كه درست نیست آن ها را در این مقاله شرح دهیم. شخصیت بعدی ادی گوئرا (Eddie Guerra) است كه یك مأمور DEA است و نفر آخر، کیم ایوانز (Kim Evans) دختری از FBI است. طی یك حادثه، یك گروه تروریستی از مكزیك در شهر لوس آنجلس بمب گذاری می كنند و تعداد زیادی از شهروندان آنجا را می كشند. در حالیكه دستیابی به این اتحادیه خلافكار كار بسیار مشكلی است، مأمورین حفاظتی آمریكا تصمیم می گیرند تا تمام نیروهای خود را مأمور از بین بردن این گروه كنند. نتیجه، شکل گیری گروهی سه نفره از LAPD ،FBI و DEA است. این سه نفر سرنخ هایی از بمب گذار و مقرهای اتحادیه بدست می آورند و شاهدی پیدا می کنند كه اطلاعات زیادی در مورد این حادثه دارد و داستان آن ها از خیابان ها و خرابه ها شروع می شود تا به بیابان می كشد.
Techland نویسندگان بسیار خوبی دارد و در The Cartel هم آن ها موفق شده اند داستان جالبی روایت كنند و شاید بتوان قوی ترین بخش بازی را همین قسمت دانست. هر چند داستان دارای كلیشه هایی هست و خیلی شبیه به فیلم های اكشن دهه 80 كه به B-Movie معروف هستند، كار شده است. البته The Cartel از نظر داستانی نسبت به دو شماره قبلی خود افت داشته و نمی تواند شخصیت ها و پیچش های دو قسمت قبل را زنده كند. روابط شخصیت های بازی جالب كار شده اند و همانطور كه گوئرا می گوید: "FBI و DEA مثل بنزین و آب هستند و LAPD هم نقش كبریت را دارد" می توان نكات جالبی بین شخصیت ها پیدا كرد.
گرافیك
با وجود اینكه Chrome موتوری قدرتمند از Techland است و دو عنوان قبل Call of Juarez از نظر گرافیكی بازی های خوبی بودند، The Cartel یك شكست كامل در این بخش است. بازی از نگارش پنجم Chrome استفاده می كند، همان موتوری كه در nail'd استفاده شد و Dead Island هم با این موتور ساخته خواهد شد. بافت ها بسیار بی كیفیت و تصاویر در مراحل با محیط های وسیع تار هستند. طراحی شخصیت ها به شدت بی كیفیت و Lip-Synch ضعیف، تیر خلاصی به بخش بصری بازی زده است. طراحی شخصیت ها واقعاً افتضاح است و لباس های آن ها خیلی بی كیفیت هستند. این موضوع وقتی بدتر می شود كه انیمیشن های بسیار خشكی را از آن ها مشاهده می كنیم و وقتی Lip-Synch آن ها همانند بازی های دو نسل قبل است، كاملاً باورپذیر بودن یك شخصیت از بین می رود. بازی Draw to Distance خوبی دارد، ولی فضاسازی ها خیلی مرده است. جو مرزی و خرابه های آمریكای جنوبی به خوبی كار شده، ولی كیفیت پایین باعث غیر واقعی شدن آن ها شده است.
موسیقی/صداگذاری
وقتی نزدیك به 10 ساعت از بازی را رفتم، یك لحظه فكر كردم که نسخه ناقص بازی در دستم است، چون هیچ صدایی از محیط در این بازی شنیده نمی شود. ماشین شما صدا ندارد و در این مراحل فقط صدای شخصیت ها و تیراندازی و موسیقی شنیده می شود. فضاهای جنگلی صداگذاری ضعیفی دارند و به طور كلی افكت ها و صداگذاری بازی واقعاً ضعیف هستند. این در حالیست كه صدای شخصیت ها خوب است و دیالوگ های جالبی بین آن ها رد و بدل می شوند. هر چند بعضی اوقات دیالوگ های تكراری در طول مراحل واقعاً اعصاب خورد كن می شوند. مثلاً در هر مرحله نزدیك به 15 بار این حرف را از هم تیمی هایتان می شونید كه می گویند: "اگر ما هواتو نداشتیم تا الآن مرده بودی." این در حالیست كه شما تك نفره تمام دشمنان را می كشید. البته این موضوعات به هوش مصنوعی بازی هم مربوط می شود. موسیقی بازی همانند نسخه های قبل عالی كار شده است. اینبار تركیبی از آهنگ های سنتی این سبك با سبك مدرن، مثل گیتار الكتریك روبرو هستیم كه نیمی از حس غرب وحشی بازی توسط همین موسیقی روایت می شود.
گیم پلی
در حالیكه نسخه های قبلی را می توان به FPSهای سریع با كمی اسانس Adventure قلمداد كرد، The Cartel یك Run'n'Gun معمولی است. در طول بازی كاملاً باید به تیراندازی پرداخته و راه خود را به جلو باز كنید. همانطور كه اول مقاله ذكر شد، بازی سعی كرده خیلی شبیه به Call of Duty باشد و كلیشه هایی مثل صحنه آهسته شدن در حین تیراندازی که واقعاً عدم خلاقیت سازندگان را نشان داده و بازی را به یك تقلید كوركورانه از عناوین بزرگ این سبك تبدیل می كند. این در حالیست كه خود Call of Juarez یك اول-شخص نوآور بود كه نیازی به تقلید نداشت. همانطور كه سازندگان می گویند، بازی یك غرب وحشی مدرن است.
المان های معمول این سبك به شكلی مدرن شده اند. همانند قبل می توانید دو اسلحه هم زمان در دست بگیرید و حالت تمرکز هم در بازی وجود دارد كه متأسفانه خیلی ضعیف كار شده است. در نسخه های قبل بازی صحنه آهسته می شد و شما با نشان كردن دشمنان در این بخش، همه آن ها را ناگهان از پا درمی آوردید، درست مثل یك هفت تیركش ماهر، اما در The Cartel بازی در حالت تمرکز فقط آهسته می شود و قدرت گلوله ها قوی می شوند. این موضوع وقتی مشكل پیدا می كند كه حركات شما هم خیلی آهسته شده و مدت زمانی هم كه در این بخش دارید، تنها پنج ثانیه است، پس عملاً این قسمت آنچنان نكته مثبتی ندارد.
چه بسا كه حتی باعث كند شدن حركت شما هم می شود، چون در حالت عادی دشمنان با یك یا دو گلوله از پا درمی آیند، پس حالت تمرکز آنچنان كارآمد نیست. مراحل بازی در خرابه ها، خیابان ها و کافه ها اتفاق می افتند و اواخر بازی به بیابان های مكزیك می روید كه كمی حس آشنا پنداری نسبت به نسخه قبل ایجاد می شود، ولی متأسفانه این مراحل خیلی كم هستند. اكشن بازی خوب كار شده و تیراندازی لذت بخش است. سیستم سنگر گیری نسخه قبل دیگر در این نسخه وجود ندارد، چون هدف بازی شلیك و پیشروی است. خوشبختانه تنوع محیطی مراحل خوب است، ولی تنوع ساختار مأموریت ها تكراری است. بعضی مراحل ماشین سواری هم در بازی وجود دارند كه خیلی ضعیف كار شده اند.
شما عملاً هیچ دیدی در حین رانندگی به جزئیات داخل ماشین ندارید و فقط از پنجره بیرون را نگاه می كنید. این بخش ها خیلی كوتاه، سطحی و عاری از هیجان هست و این موضوع برای من وقتی بیشتر به چشم آمد كه چند روز قبل بار دیگر Far Cry 2 را بازی می كردم و اینجا بود كه متوجه شدم بخش رانندگی The Cartel چقدر سطحی كار شده است. هوش مصنوعی یاران خودی آنچنان بالا نیست، ولی باید اشاره كرد که بخش Co-Op بازی خیلی خوب كار شده و پیشبرد داستان بازی با دوستانتان خیلی لذت بخش خواهد بود. متأسفانه بازی باگ های زیادی دارد كه واقعاً آزار دهنده هستند، این باگ ها نشانه عجله در ساخت و بی دقتی سازندگان است.
نتیجه گیری
به شخصه سری Call of Juarez را خیلی دوست داشتم. Techland بدون شك نویسندگان فوق العاده ای در اختیار دارد كه این قدرت آن ها در كنار جو زیبای غرب وحشی در دو نسخه قبل به خوبی عمل می كرد. اما The Cartel ضعیف ترین شماره از این سری است و واقعاً جای تأسف است كه Techland با چنین اشتباهی صدمه ای بزرگ به نام این بازی زد. بازی ای كه در دو نسخه خود امتیازات خوبی دریافت كرده بود و فروش خوبی هم داشت. این شماره در تمام بخش های خود به نظر یك بازی ناقص است و متأسفانه تبلیغات ضعیف Ubisoft، كه البته با توجه به كیفیت بازی نمی توان به Ubisoft خرده گرفت، نمره ای بد در كارنامه Techland چه در این نقد و چه در بازار فروش ثبت خواهد كرد.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)