تنهایی و آرامش

[shirin71]

ای خداوند ، در پیشگاه تو نالیدم و التماس کنان گفتم: نابودی من برای تو چه فایده ای دارد؟ اگر بمیرم و زیر خاک بروم ، آیا غبار خاک من ، تو را خواهد ستود؟ آیا جسد خاک شده ی من از وفاداری و صداقت تو تعریف خواهد کرد؟ خداوندا ، دعایم را بشنو و بر من رحم کن! ای خداوند ، مددکار من باش . (مزمور30)

[shirin71]

وقتي به توفكرميكنم چقدركوچكم
و وقتي ميخواهم تورا تصوركنم چقدر قد افكارم كم ميايد
وقتي ميخواهم ببوسمت چقدر سرخ ميشوم نه ازخجالت تو ازاينكه چقدر روبروي تو حقيرم
اما وقتي دست گرمت را روي موهايم حس ميكنم ديگر دلم آرام ميگيرد ديگر ازبوسيدنت خجالت نميكشم
يا از كم اوردن افكارم
وچقدر جاي بوسه هايت را روي گونه هايم دوست دارم
ميبوسمت
از طرف دختري كوچك براي خدايي بزرگ

[shirin71]

خداوندا ! دستانم خالی اند و دلم غرق در آمال. یا به قدرت بیکرانت دستانم را توانا گردان یا دلم را از آرزوهای دست نیافتنی خالی کن

[shirin71]

خدایا به ما توفیق دعا اعطا بفرما

خدایا به ما توفیق نماز اعطا بفرما

خدایا به هر کس که یک یا الله گفته

توفیق معنوی توبه اعطا بفرما

[shirin71]

باران آمد؛
و کفش ها را از آب؛
پر کرد- بمانی و ... نماندی- از خواب
بیدار شدم- هنوز باران می رفت!
از روسری تو- از من- از دار و طناب.....

[shirin71]

بر من ببار ای ابر سرگردان خسته
ای در گلویت بغض تنهایی نشسته
یکریز و بی پروا ببار ای ابر دلتنگ
بر من که روحم چون دل تنگم شکسته
بر روی این آیینه ی افتاده از دست
امشب غباری از جدایی ها نشسته.....

[shirin71]

حالم بد نيست غم کم می خورم
کم که نه! هر روز کم کم می خورم

آب می خواهم، سرابم می دهند
عشق می ورزم عذابم می دهند

خود نمی دانم کجا رفتم به خواب
از چه بيدارم نکردی؟ آفتاب!!!!

خنجری بر قلب بيمارم زدند
بی گناهی بودم و دارم زدند

دشنه ای نامرد بر پشتم نشست
از غم نامردمی پشتم شکست

سنگ را بستند و سگ آزاد شد
يک شبه بيداد آمد داد شد

عشق آخر تيشه زد بر ريشه ام
تيشه زد بر ريشه ی انديشه ام

عشق اگر اينست مرتد می شوم
خوب اگر اينست من بد می شوم

بس کن ای دل نابسامانی بس است
کافرم! ديگر مسلمانی بس است

در ميان خلق سر در گم شدم
عاقبت آلوده ی مردم شدم

بعد از اين بابی کسی خو می کنم
هر چه در دل داشتم رو می کنم

نيستم از مردم خنجر بدست
بت پرستم، بت پرستم، بت پرست

بت پرستم،بت پرستی کار ماست
چشم مستی تحفه ی بازار ماست

درد می بارد چو لب تر می کنم
طالعم شوم است باور می کنم

من که با دريا تلاطم کرده ام
راه دريا را چرا گم کرده ام؟؟؟

قفل غم بر درب سلولم مزن!
من خودم خوشباورم گولم مزن!

من نمی گويم که خاموشم مکن
من نمی گويم فراموشم مکن

من نمي گويم که با من يار باش
من نمی گويم مرا غم خوار باش

من نمی گويم،دگر گفتن بس است
گفتن اما هيچ نشنفتن بس است

روزگارت باد شيرين! شاد باش
دست کم يک شب تو هم فرهاد باش

آه! در شهر شما ياری نبود
قصه هايم را خريداری نبود!!!

وای! رسم شهرتان بيداد بود
شهرتان از خون ما آباد بود

از درو ديوارتان خون می چکد
خون من،فرهاد،مجنون می چکد

خسته ام از قصه های شوم تان
خسته از همدردی مسموم تان

اينهمه خنجر دل کس خون نشد
اين همه ليلی،کسی مجنون نشد

آسمان خالی شد از فريادتان
بيستون در حسرت فرهادتان

کوه کندن گر نباشد پيشه ام
بويی از فرهاد دارد تيشه ام

عشق از من دورو پايم لنگ بود
قيمتش بسيار و دستم تنگ بود

گر نرفتم هر دو پايم خسته بود
تيشه گر افتاد دستم بسته بود

هيچ کس دست مرا وا کرد؟
نه! فکر دست تنگ مارا کرد؟ نه!

هيچ کس از حال ما پرسيد؟
نه! هيچ کس اندوه مارا ديد؟ نه!

هيچ کس اشکی برای ما نريخت
هر که با ما بود از ما می گريخت

چند روزی هست حالم ديدنیست
حال من از اين و آن پرسيدنيست

گاه بر روی زمين زل می زنم
گاه بر حافظ تفاءل می زنم

حافظ ديوانه فالم را گرفت
يک غزل آمد که حالم را گرفت:

"ما زياران چشم ياری داشتيم
خود غلط بود آنچه می پنداشتيم"

[shirin71]

خسته ام از این کویر، این کویر کور و پیر
این هبوط بی دلیل این سقوط ناگذیر
آسمان بی هدف، بادهای بی طرف
ابرهای سربه راه، بیدهای سربه زیر
ای نظاره شگفت ای نگاه ناگهان
ای هماره در نظر ای هنوز بی نظیر
آیه آیه ات صریح سوره سوره ات فصیح
مثل خطی از هبوط مثل سطری از کویر
مثل شعر ناگهان مثل گریه بی امان
مثل لحظه های وحی، اجتناب ناپذیر
ای مسافر غریب، در دیار خویشتن
با تو آشنا شدم با تو در همین مسیر
از کویر سوت و کور تا مرا صدا زدی
دیدمت ولی چه دور دیدمت ولی چه دیر
این تویی در آن طرف پشت میله ها رها
این منم در این طرف پشت میله ها اسیر
دست خسته مرا مثل کودکی بگیر
با خودت مرا ببر، خسته ام از این کویر

[shirin71]

چندی است حجم حوصله لبریز است
از ضجه مویه های من تب دار!
فرجام چیست؟!
این همه دلتنگی!
از من بریده خدا! انگار
باید تقاص پس بدهم شاید
امشب در این دوباره تکرار.....

[shirin71]

سلام سلام سلام خدای مهربونم
دلم هواتو كرده بود اومدم يه نامه ديگه واست بنويسم اومدم منو دوباره در اغوش ارومت بگيري ودوباره به وجودت دعوتم كني .يه مهموني بين منو تو كه تو هميشه از من پذيرايي مي كني و من مثل هميشه دست خالي با خجالت با اشك با ...ازت پذيرايي مي كنم. من فقط بلدم حرف بزنم شكايت كنم ازت سوال كنم اما تو همه رو با تمام وجودت گوش مي دي مي نويسي حتي جواب مي دي تا اروم بشم و بهم بگي تنها كسي كه مي توني پيشش بياي و هميشه اماده شنيدن حرفهاي نگفته ي تو من هستم .
مي دونم كه تنهايي اما هيچوقت از يكتا بودنت تنها بودنت ناراحت نيستي تنها وقتي ناراحتي كه يه دونه از ما ادما به تو نگاه نكنيم بهت التماس نكنيم واسه حرف زدن واسه اروم شدن تورو صدا نزنيم مي دونم كه تو بي نيازي اما مارو با وجود پراز عشقت افريدي و ما هستيم كه بايد تنها در خونه تورو بزنيم
بزرگ من
تنها دليل درددل كردنم با تو واسه اروم شدن نيست واسه فهميدن تو واسه حس كردن مهربونيهاي تو واسه اينكه ببيني چقد دوست دارم باورت كنم
خداي من با اينكه شايد زبان دل من دوباره اين حرف هارو فراموش كنه اما ازت مي خوام تنهام نزاري وحتي اگر تو گرداب روزگار هم غرق شدم بازم وجودتو ارومم كنه و در كمكهای تورو هیچوقت گم نكنم
مهربونم واسه داده ها و نداده هات شكر می كنم