تروپونین های قلبی T و I
(cTnTوcTnI)
تروپونین های قلبی شاخص های جدید و امیدوار کننده ای برای بیماری قلبی بوده و این تست ها برای کمک به تشخیص موارد مشکوک سندرومهای ایسکمیک کرونری حاد به کار می رود.تروپونین ها علاوه بر اختلالات ایسکمی حاد در شناسائی خطر زودرس بیماران با آنژین ناپایدار مفید می باشند. اینها می توانند احتمال حوادث آتی قلبی را پیشگوئی کنند.
تروپونینها پروتئینهائی در عضلات اسکلتی و قلبی می باشند که مداخله میوزین با آکتین را با واسطه کلسیم در عضله تنظیم می کنند.
دو نوع تروپونین اختصاصی قلبی وجود دارد:تروپونین قلبیT و تروپونین قلبی I. بدلیل اختصاصیت بیش از حد این پروتئین ها برای آسیب سلولهای میوکارد - تروپونین های قلبی در ارزیابی افراد با درد قفسه سینه بسیار مفیدند. کاربرد اینها مشابه CPK-MB است. بهر حال چند مزیت در تروپونین های قلبی نسبت به CPK-MB دیده شده و تروپونین ها برای آسیب های عضله قلبی اختصاصی ترند.CPK-MB ممکن است بدنبال آسیب عضله اسکلتی شدید – آسیب مغزی یا ریوی یا نارسائی کلیه بالا برود. تروپونین های قلبی تقریبا همیشه در بیماریهای عضلانی غیر قلبی طبیعی بوده ودر آسیب عضله قلبی زودتر و ثابت تر از CPK-MB بالا می رود.بنا بر این فرصت کافی برای تشخیص زودرس و درمان ترومبولیتیکی آسیب میوکاردی فراهم می شود.
در نهایت cTnT و cTnI برای آسیب میوکارد حساستر از CPK-MB است. این امر خصوصا در ارزیابی بیماران با درد قفسه سینه بسیار اهمیت دارد. تروپونین های قلبی بلافاصله و طی سه ساعت بعد از آسیب میوکاردی بالا رفته و گاهی سطوح cTnI برای هفت تا ده روز پس از انفارکتوس میوکارد و سطوح cTnT برای ده تا چهارده روز بعد همچنان بالا باقی می مانند.
سنجش تروپونینها نسبت به سنجش LDH ارجحیت دارد زیرا بیماران طی بیست و چهار تا چهل و هشت ساعت بعد از شروع علائم مراجعه می کنند.