۞ تو را من چشم در راهم_تقدیم به امام زمان (عج) ۞

[R A H A]

خاندان يعقوب پريشان و گرفتار بودند ،
ما و خاندانمان نيز گرفتاريم ،
روي پريشان ما را بنگر . چهره زردمان را ببين .
به ما ترحم كن كه بيچاره ايم و مضطر
اي عزيزِ مصرِ وجود !
سراسر جهان را تيره روزي فرا گرفته است .
نيازمنديم ! محتاجيم و در عين حال گناهكار
از ما بگذر و پيمانه جانمان را از محبت پر كن .
يابن الحسن !
برادران يوسف وقتي به نزد او آمدند كالايي – هر چند اندك – آورده بودند ،
سفارش نامه اي هم از يعقوب داشتند .
اما ...
اي آقا ! اي كريم ! اي سرور !
ما درماندگان ، دستمان خالي و رويمان سياه است .
آن كالاي اندك را هم نداريم .
اما... نه ،
كالايي هر چند ناقابل و كم بها آورده ايم .
دل شكسته داريم
و مقدورمان هم سري است كه در پايت افكنيم .
نااميديم و به اميد آمده ايم .
افسرده ايم و چشم به لطف و احسان تو دوخته ايم .
سفارش نامه اي هم داريم .
پهلوي شكسته مادر مظلومه ات زهرا را به شفاعت آورده ايم .
يا صاحب الزمان !
به يقين ، تو از يوسف مهربانتري .
تو از يوسف بخشنده تري .
به فريادمان برس ، درمانده ايم .
اي يوسف گم گشته ! و اي گم گشته ي يعقوب !
يعقوب وار ، چه شبها و روزها كه در فراق تو آرام و قرار نداريم .
در دوران پر درد هجران ، اشك مي ريزيم و مي گوييم :
تا به كي حيران و سرگردان تو باشيم .
تا به كي رخ ناديده ترا وصف كنيم .
با چه زباني و چه بياني از اوصاف تو بگوييم و چگونه با تو نجوا كنيم .
سخت است بر ما ، كه از دوري تو ، روز و شب اشك بريزيم .
سخت است بر ما ، كه مردم نادان تر واگذارند .
سخت است بر ما ، كه دوستان ، ياد ترا كوچك شمارند .
يا بقّيةالله !
خسته ايم و افسرده ،
نالانيم و پژمرده ،
گريه امانمان را بريده است .
غم دوري ، ديوانه مان كرده است .
اما نمي دانيم چه شيريني و حلاوتي در اين درد و دوري است كه مي گوييم :
كجاست آن كه از غم هجران تو ناشكيبايي كند .
تا من نيز در بي قراري ، ياريش دهم
كجاست آن چشم گرياني كه از دوري تو اشك بريزد ؟
تا من او را در گريه ياري دهم
مولاي من ! ديدگانمان از فراق تو بي فروغ گشته اند .
و مي دانيم پيراهن يوسف ، يادگار ابراهيم ، نزد توست .
و اي كاش نسيمي از كوي تو ،
بوي آن پيراهن را به مشام جان ما برساند .
و اي كاش پيكي ، پيراهن ترا به ارمغان بياورد
تا نور ديدگانمان گردد .
اي كاش پيش از مردن ، يك بار ترا به يك نگاه ببينيم .
درازي دوران غيبت ، فروغ از چشمانمان برده است
كي مي شود شب و روز ترا ببينيم و چشمانمان به ديدار تو روشن گردد ؟
شكست و سرافكندگي ، خوار و بي مقدارمان كرده است .
كي مي شود ترا ببينيم كه پرچم پيروزي را برافراشته اي ؟
و ببينيم طعم تلخ شكست و سرافكندگي را به دشمن چشانده اي .
كي مي شود كه ببينيم ياغيان و منكران حق را نابود كرده اي ؟
و ببينيم پشت سركشان را شكسته اي .
كي مي شود كه ببينيم ريشه ستمگران را بركنده اي ؟
و اگر آن روز فرا رسد ...
و ما شاهد آن باشيم ،
شكرگزار و سپاسگو نجوا مي كنيم :
الحمدلله رب العالمين .

[R A H A]

بخوان دعای فرج را دعا اثر دارد

دعا کبوتر عشق است وبال وپر دارد

بخوان دعای فرج را وعافیت بطلب

که روزگار بسی فتنه زیر سر دارد

بخوان دعای فرج را ونا امید مباش

بهشت پاک اجابت هزار در دارد

بخوان دعای فرج را که صبج نزدیک است

خدای را شب یلدای غم سحردارد

بخوان دعای فرج را به شوق روز وصال

مسافر دل ما نیت سفر دارد

بخوان دعای فرج را که یوسف زهرا

زپشت پرده غیبت به ما نظر دارد

بخوان دعای فرج را که دست مهر خدا

حجاب غیبت از آن روی ماه بر دارد

[R A H A]

گفتم که خدا مرادی بفرست
طوفان زده ام راه نجاتی بفرست

فرمود که با زمزمه یا مهدی
نذر گل نرگس صلواتی بفرست


اللهم صَلّ عَلیَ مُحَمّد و آلِ مُحَمّد وَ عَجّل فَرَجَهُم وَاحشُرنا مَعَهُم وَ العَن اَعدائَهُم اَجمَعين

[R A H A]

« با کوله ‏باری از طراوت صبح می‏آیی »

می‏آیی؛ از نهایت آبی باران، با کوله‏باری از طراوت صبح، سوار بر تندرِ شبنم. می‏آیی؛ از ابتدای زمان، با تنگی از بلوار عدالت و تازیانه‏ای برای تعزیر ستم. بر منبر نماز می‏بینمت؛ انگار خسته‏ای، از طول سفر، از راهِ دراز!
می‏آیی، ای ستاره دنباله‏دار! و در امتداد تو، سیصد و سیزده فرشته آدمیت، خوشه پروین ظهور تو در آسمان کعبه می‏شوند.
می‏آیی و خاک، از فطرت ما، غبار می‏شود تا در عصر شایسته‏سالاری، زمرّد نجابتمان خودنمایی کند.
می‏آیی و تب تقدیر، به نسیم دولت کریمه تو، پاپس می‏کشد و حال ما خوبِ خوب می‏شود
می‏آیی و چشمان منتظر مستضعفانِ باغچه دنیا را به بوستان برابری‏ات، ذوق زده می‏کنی
می‏آیی و از پس عمری که چمن تشنه است، به لعل لبانت، نینوایش را فرات می‏دهی؛ چرا که

«این‏جا کسی به فکر چمن‏های تشنه نیست *** انگار قلب بودنمان دشت نینواست

ما در حضور ممتد شب‏ها شکسته‏ایم *** ای قاصد سپیده بگو خانه‏ات کجاست»

می‏آیی و دست‏های پژمرده جهان، زیر رایت تو، به امید آیینه، سینه می‏زند و شاداب می‏شود. همه، حتی اندیشمندانِ دور، به ظهور شکوهمند و مقتدرانه تو معتقدند؛ راسل می‏گوید:
«جهان در انتظار مصلحی است که آن را در زیر یک پرچم و یک شعار درآورد»
می‏آیی و از ماورای عطر گل سرخ می‏وزی و در موج دعاهای تا خدا، شمیم دل‏انگیز می‏شوی.

«می‏آیی از نهایت شرقی‏ترین غزل *** دستان مهربان تو با نور آشناست

بر محمل سپیده نشنید دعای ما *** هر چند معبر تو فراسوی کبریاست

صد پنجره ستاره احساس می‏دمد *** در آسمانِ فصل ظهورت؛ سحر گواست»

[R A H A]

کاش که همسایه ی ما می شدی
مایه اسايش ما می شدی
هر که به دیدار تو نائل شود
یکشبه حلال مسائل شود...

خواهد آمد اي دل ديوانه ام او كه نامش بالبانم آشناست
من گل نرگس برايش چيده ام خواهد آمد باورم كن باوفاست

[R A H A]

بر چهره پر ز نور مهدی صلوات

بر جان و دل صبور مهدی صلوات

تا امر فرج شود مهيا بفرست

بهر فرج و ظهور مهدی صلوات