جمال رویت ماه من به شب تار
مرا که گل توئی چه بر حاجت خار

کشم جفایت بسا و منت نکنم
که قبله ام آن کوی و در دل سر دار

شر اب اگر خواهم لبت مزه به کام
چو شیره خواهم نایدم جز غم یار

ترا که جان دادی خدا از روح خویش
نه حاجتت خاکست که پیشت همه زار

دلم بدان آستانه چون بسته دخیل
مراد توئی بهانست همه کار

رضا نکن تو ناله از کار فلک
که روز روشن آیدی از پی نار