دل ت ن گ ی

[R A H A]

من از دلواپسی های غریب زندگی دلواپسی دارم
و کس باور نمی دارد که من تنهاترین تنهای این تنهاترین شهرم
تنم بوی علفهای غروب جمعه را دارد
دلم می خواهد از تنهاترین شهر خدا یک قصه بنویسم
و یا یک تابلوی ساده.....
که قسمت را در آن آبی کنم حرف دلم را سبز
و این نقاشی دنیای تنهایی
بماند یادگارخستگی هایم
و می دانم که هر چشمی نخواهد دید
شهر رنگی من را

[R A H A]

نمی دانم چرا ویرانم امشب
ز فکر آسمان گریانم امشب

ز روی سرد وبی روح زمانه
به سوی آسمان نالانم امشب

ز رنج خانمان سوز جدایی
خدای من چه بی سامانم امشب

[R A H A]

چقدر در تاریکی و تنهایی شعر نوشتن خوب است
اگر در این ترانه ها فریاد هم بزنم
کسی نمی شنود
اگر حتی در ناباوریشان بمیرم
کسی گریه نمی کند
اگر از تو بخواهم
که برگردی و بمانی
هیچ کس سادگی و خوش خیالی ام را
ملامت نمی کند
این ترانه ها را دوست دارم
که واگویه ای از خلوت و تنهایی من اند
حتی اگر تو
به ساده بودنشان بخندی.!..

[R A H A]

مي‌خواستم دنيا را عوض كنم

دنيا عوض شد

اما كار من نبود



مي‌خواستم انسان را دگرگون كنم

انسان‌ها دگرگون شدند

نه آن‌گونه كه من مي‌خواستم



حالا ديگر

فقط مي‌خواهم

تو را نگه‌دارم

همان‌گونه كه بودي

بي هيچ تغييري

پيچيده در روياهاي كاغذي‌ام




و تو

مي‌دانم

عوض نخواهي شد

همان‌گونه كه بودي گريزپا

پرطغيان و تغيّر

ويران‌گر

رودخانه‌ي آتش

[R A H A]

اگر می دانستی چه می سوزاندم

زخم زبان دوستانه

اگر می دانستی چه دردناک می خراشد دلم

نگاه های نا باورانه

اگر می دانستی چه می خورد روحم

اشارت تلخ آشنایانه

اگر می دانستی چه زنجیر گرانی است بر گردنم

رفتار نامهربانانه

اگر می دانستی چه زجری می کشم هر لحظه

از این حرف ها و حرف ها و حرف ها

آنگاه تو هم….مانند من…شاید

خاموش می ماندی

مرد و مردانه…

[R A H A]

من به این مهر سکوت
من به این تاریکی
من به ما
من به فرسودگی ذهن خودم معترضم!!!
که چرا...شوق آغاز مرا
و منی چون من را
ز خودم دزدیدند
به کجا برگردم؟
حق برگشتن را ز تنم دزدیند
سفر آینه هم رنگی نیست
خواب رنگین مرا دزدیدند!!!

[R A H A]

من وتو
عبور از خیابان
-حرکت در پیاده رو ها-
تو گفتی
شاید نخواستی
قربانی تصادف خیابان باشم
چه دیر گفتی!
مواظب باش
من مرده ام!
ودر اخرین نفس هایم
تو را مرور می کنم
عبور باید کرد
-از تو-
-از خود-
- از فاصله ها-
-از جاده -
عبور باید کرد...

[R A H A]

با هم بودنها مثل عقربه ثانیه شمار می دوند ...

و بی هم بودنها با طمانینه ساعت وار گام بر می دارند ...

و این فاصله لعنتی ...

که تلخی اش سایه گستر ایامم است

و حتی شیرینی لحظات کوتاه باهم بودن که همواره مملو از هراس اتمام

است مرا می گزند...

و شعری که ملکه ذهنم است ...

حرفهای ما هنوز نا تمام

تا نگاه میکنی وقت رفتن است

بازهمان حکایت همیشگی

پیش از آنکه فکر عزیمت ناگزیر شود

آه !!!

ای دریغ و حسرت همیشگی

ناگهان چقدر زود دیر می شود .....!!!

[R A H A]

اکنون ...

بی خبر از ماندن و رفتن ...
دگر سهمی برایم نیست ... اما می ایستم ...
سهمم خدا ... تو ... نه ...
باز عصیان تو ...
اکنون ..
چه می گویم ...
کسی گفت : حرفهای رویایی ... افکار پوچ ...
این است ؟ ... نمیدانم ... اما ...
رویا نیستم ... پوچ گرا نبودم ...
من خودم بودم ... همین و بس ...
اکنون ... باز اکنون ...
من ...
جاده ی بی منتها ...
خدا انتظارم می کشد ...
اما خیال تو ماندن را رقم میزند ...
چه کنم ...
سکوت ؟ ... فریاد ؟ ... ناله ؟ ... همه ؟ ...
اما اکنون ...
در غروب نفرت انگیز کوه ها دست در دست خدا ...
یاد تو رفتنی را به باد می سپارم

[R A H A]

چه بود همين بود ، نه دروغ بود و نه خيال ...
هر چه بود باريدن باران بود و خيال سبك شدن اين بغض
رويا را در واقعيت حل كردن و نوشيدن جرعه اي بيتابي
دل بستن به نگاهي باراني و صدايي صبور
مسخ دستاني كه هميشه داغ بود از بودن
هر چه بود داشتن نگاهت بود و باز هم دلتنگي
هر چه بود همين بود...
تو مي داني چه شد كه من ماندم و اين همه سكوت ؟
تو مي داني چه شد كه من ماندم و اين همه دلتنگي ؟
تو مي داني كه چه شد كه من ماندم و اين همه سرگرداني ؟
تو مي داني چرا هر چه اين نگاه مي بارد ، اين بغض سبك نمي شود ؟!
چقدر گفتم اينهمه بي نشان شدن دلتنگ ترم مي كند؟
چقدر گفتم اينهمه زمزمه نبودن بيتاب ترم مي كند؟
من گفتم اما تو باور نكردي
دلتنگ تر شدم ...
بيتاب تر شدم ...
بعد هم من ماندم و خودم !
من ماندم واين همه فراموشيه گاه و بيگاهي كه به نگاهت چنگ مي اندازد
من ماندم و ...