شايد همه شما يا عده اي از شما براي يكبار هم شده به ديدن تخت جمشيد رفته باشيد.جايي كه در فاصله ۵۴كيلو متري از شهر زيبا و مهد تمدن پارس؛يعني شيراز قرار دارد.انصافا هر كي عاشق وطن و باستان باشه براي اولين بار كه از پله هاي تخت جمشيد بالا ميره و از زير دروازه ملل عبور ميكنه اشك توي چشمانش جمع ميشه و غرور ايراني بودن در اون فرد موج ميزنه.تخت جمشيد يعني شناسنامه ايران زمين.تخت جمشيد يعني هويت من؛تو و تمامي ايرانيان.تخت جمشيد يعني غرور؛عظمت؛ابهت.تخت جمشيد يعني تمدن آريايي.
اما حيف كه اين ميراث بجا مانده از اجداد ما((كوروش؛داريوش)) هر روز فرسوده تر ميشود بدون هيچ رسيدگي.
دوستان در زير چند سطري از سر گذشت تخت جمشيد ذكر شده است.بخوانيد و به عظمت ان پي ببريد.
تخت جمشيد، که ايرانيان پارسه و يونانيان پرسپوليس ميخواندندش، نه يک پايتخت سياسی بلکه کانون ملی و نماد يکپارچگی شاهنشاهی نوپای هخامنشی بود. آنچه بنيانگذار تخت جمشيد، داريوش بزرگ در نظر داشت، دولتی بود که در سايه اقتدار آن اقوام گوناگون با خصوصيات فرهنگی و سنتهای خاص خود و با حفظ زبان و مذهب و آئينهای خود به آرامش در کنار يکديگر زندگی توانستند کرد.
اصولی که بر پايه آنها شاهنشاهی ايران2564 سال پيش بدست کورش کبير بنيان نهاده شد، دگربار در سنگ نبشته ای از داريوش متجلی ميشود:
" من، داريوش شاه، ناتوانان را پشتيبان هستم و اجازه نخواهم داد که توانمندان به آنان بيداد روا دارند. ...ای مردم، به اراده اهورامزدا من، داريوش، از شما ميخواهم که ناتوانان را پشتيبان باشيد و در برابر توانمندان و توانگران بيدادگر بايستيد."
روح اغماض، تسامح، دادگری و انساندوستی در دولتی که به رسالت اخلاقی خود نيک آگاه بود و خود پرچمدار اين آرمانها بود، ميبايست در معماری و هنر آن نيز بازتاب ميافت. مظهر اقتدار و عظمت شاهنشاهی ايران تخت جمشيد بود و هنر آن اقوام و نژادهای گوناگون ، از ليبی و اتيوپی و مصر تا هندوستان، از رودخانه دانوب تا رود سند، از کوهستانهای قفقاز تا دشتهای آسيای ميانه و از درياچه آرال تا خليج فارس،همه را اطمينان بخش اين نکته بود که صرفنظر از نژاد، مذهب، رنگ پوست و زبان، اعضا برابر يک جامعه بزرگند.
داريوش معماران و هنرمندان را از چهارگوشه شاهنشاهی پهناورش گرد آورد تا با مصالح و فنون خاص خود و طرح ريزی و اجرای ايرانی بناهايی بيافرينند که تا آنزمان در جهان همتايی نداشتند و از نظر مقياس و شکوهمندی و نيز ابداع فنون نوين معماری و ظرافت به کمال رسيده شان در زمره عجايب دوران باستان بشمار ميروند.
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (بوک مارک ها)