ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

من کیستم از قید دو عالم فردی

عنقا منشی بلند همت مردی


دیوانهٔ بیخودی بیابان گردی

لبریز محبتی سرا پا دردی

[sorna]

از چهره همه خانه منقش کردی

وز باده رخان ما چو آتش کردی


شادی و نشاط ما یکی شش کردی

عیشت خوش باد عیش ما خوش کردی

[sorna]

عشقم دادی زاهل دردم کردی

از دانش و هوش و عقل فردم کردی


سجاده نشین با وقاری بودم

میخواره و رند و هرزه گردم کردی

[sorna]

با فاقه و فقر هم نشینم کردی

بی خویش و تبار و بی قرینم کردی


این مرتبهٔ مقربان در تست

آیا به چه خدمت این چنینم کردی

[sorna]

ای دیده مرا عاشق یاری کردی

داغم زرخ لاله عذاری کردی


کاری کردی که هیچ نتوان گفتن

الله الله چه خوب کاری کردی

[sorna]

ای آنکه به گرد شمع دود آوردی

یعنی که خط ارچه خوش نبود آوردی


گر دود دل منست دیرت بگرفت

ور خط به خون ماست زود آوردی

[sorna]

ای چرخ بسی لیل و نهار آوردی

گه فصل خزان و گه بهار آوردی


مردان جهان را همه بردی به زمین

نامردان را بروی کار آوردی

[sorna]

ای کاش مرا به نفت آلایندی

آتش بزدندی و نبخشایندی


در چشم عزیز من نمک سایندی

وز دوست جدا شدن نفرمایندی

[sorna]

ای خالق ذوالجلال هر جانوری

وی رهرو رهنمای هر بی خبری


بستم کمر امید بر درگه تو

بگشای دری که من ندارم هنری

[sorna]

دستی نه که از نخل تو چینم ثمری

پایی نه که در کوی تو یابم گذری


چشمی نه که بر خویش بگریم قدری

رویی نه که بر خاک بمالم سحری