ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

جز وصل تو دل به هر چه بستم توبه

بی یاد تو هر جا که نشستم توبه


در حضرت تو توبه شکستم صدبار

زین توبه که صد بار شکستم توبه

[sorna]

چشمم که سرشک لاله گون آورده

وز هر مژه قطرهای خون آلوده


نی نی به نظاره‌ات دل خون شده‌ام

از روزن سینه سر برون آورده

[sorna]

ای نیک نکرده و بدیها کرده

و آنگاه نجات خود تمنا کرده


بر عفو مکن تکیه که هرگز نبود

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

[sorna]

زاهد خوشدل که ترک دنیا کرده

می خواره خجل که معصیت‌ها کرده


ترسم که کند امید و بیم و آخر کار

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

[sorna]

گر جا به حرم ور به کلیسا کرده

زاهد عمل آنچه کرده بی جا کرده


چون علم نباشد عملش خواهد بود

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

[sorna]

بحریست نه کاهنده نه افزاینده

امواج برو رونده و آینده


عالم چو عبارت از همین امواجست

نبود دو زمان بلکه دو آن پاینده

[sorna]

افسوس که عمر رفت بر بیهوده

هم لقمه حرام و هم نفس آلوده


فرمودهٔ ناکرده پشیمانم کرد

افسوس ز کرده‌های نافرموده

[sorna]

ما درویشان نشسته در تنگ دره

گه قرص جوین خوریم و گه گشت بره


پیران کهن دانند میران سره

هر کس که بما بد نگره جان نبره

[sorna]

تا کی زجهان پر گزند اندیشه

تا چند زجان مستمند اندیشه


آن کز تو توان ستد همین کالبدست

یک مزبله گو مباش چند اندیشه

[sorna]

هجران ترا چو گرم شد هنگامه

بر آتش من قطره فشان از خامه


من رفتم و مرغ روح من پیش تو ماند

تا همچو کبوتر از تو آرد نامه