ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

ای در صفت ذات تو حیران که و مه

وز هر دو جهان خدمت درگاه تو به


علت تو ستانی و شفا هم تو دهی

یا رب تو به فضل خویش بستان و بده

[sorna]

اندر شش و چار غایب آید ناگاه

در هشت و دو اسب خویش دارد کوتاه


در هفتم و سوم بفرستد چیزی

اندر نه و پنچ و یک بپردازد راه

[sorna]

ای خاک نشین درگه قدر تو ماه

دست هوس از دامن وصلت کوتاه


در کوی تو زان خانه گرفتم که مباد

آزرده شود خیالت از دوری راه

[sorna]

ای زاهد و عابد از تو در ناله و آه

نزدیک تو و دور ترا حال تباه


کس نیست که از دست غمت جان ببرد

آن را به تغافل کشی این را بنگاه

[sorna]

اینک سر کوی دوست اینک سر راه

گر تو نروی روندگان را چه گناه


جامه چه کنی کبود و نیلی و سیاه

دل صاف کن و قبا همی پوش و کلاه

[sorna]

معمورهٔ دل به علم آراسته به

مطمورهٔ تن ز کینه پیراسته به


از هستی خود هر چه توان کاسته به

هر چیز که غیر تست ناخواسته به

[sorna]

در گفتن ذکر حق زبان از همه به

طاعت که به شب کنی نهان از همه به


خواهی ز پل صراط آسان گذری

نان ده به جهانیان که نان از همه به

[sorna]

از مردم صدرنگ سیه پوشی به

وز خلق فرومایه فراموشی به


از صحبت ناتمام بی خاصیتان

کنجی و فراغتی و خاموشی به

[sorna]

از هر چه نه از بهر تو کردم توبه

ور بی تو غمی خوردم از آن غم توبه


و آن نیز که بعد ازین برای تو کنم

گر بهتر از آن توان از آن هم توبه

[sorna]

از بس که شکستم و ببستم توبه

فریاد همی کند ز دستم توبه


دیروز به توبه‌ای شکستم ساغر

و امروز به ساغری شکستم توبه