ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

من لایق عشق و درد عشق تو نیم

زنهار که هم نبرد عشق تو نیم


چون آتش عشق تو بر آرد شعله

من دانم و من که مرد عشق تو نیم

[sorna]

ما قبلهٔ طاعت آن دو رو می‌دانیم

ایمان سر زلف مشکبو می‌دانیم


با این همه دلدار به ما نیکو نیست

ما طالع خویش را نکو می‌دانیم

[sorna]

در حضرت پادشاه دوران ماییم

در دایرهٔ وجود سلطان ماییم


منظور خلایقست این سینهٔ ما

پس جام جهان نمای خلقان ماییم

[sorna]

افتاده منم به گوشهٔ بیت حزن

غمهای جهان مونس غمخانهٔ من


یا رب تو به فضل خویش دندانم را

بخشای به روح حضرت ویس قرن

[sorna]

ای دوست ترا به جملگی گشتم من

حقا که درین سخن نه زرقست و نه فن


گر تو زوجود خود برون جستی پاک

شاید صنما به جای تو هستم من

[sorna]

بگریختم از عشق تو ای سیمین تن

باشد که زغم باز رهم مسکین من


عشق آمد واز نیم رهم باز آورد

مانندهٔ خونیان رسن در گردن

[sorna]

ای خالق ذوالجلال وحی رحمان

سازندهٔ کارهای بی سامانان


خصمان مرا مطیع من می‌گردان

بی‌رحمان را رحیم من می‌گردان

[sorna]

جانست و زبانست زبان دشمن جان

گر جانت بکارست نگه‌دار زبان


شیرین سخنی بگفت شاه صنمان

سر برگ درختست، زبان باد خزان

[sorna]

چندین چه زنی نظاره گرد میدان

اینجا دم اژدهاست و زخم پیلان


تا هر که در آید بنهد او دل و جان

فارغ چه کند گرد سرای سلطان

[sorna]

رفتم به طبیب و گفتم از درد نهان

گفتا: از غیر دوست بر بند زبان


گفتم که: غذا؟ گفت: همین خون جگر

گفتم: پرهیز؟ گفت: از هر دو جهان