ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

گر خاک تویی خاک ترا خاک شدم

چون خاک ترا خاک شدم پاک شدم


غم سوی تو هرگز گذری می‌نکند

آخر چه غمت از آنکه غمناک شدم

[sorna]

آنان که به نام نیک می‌خوانندم

احوال درون بد نمی‌دانندم


گز زانکه درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

[sorna]

چونان شده‌ام که دید نتوانندم

تا پیش توای نگار بنشانندم


خورشید تویی به ذره من مانندم

چون ذره به خورشید همی‌دانندم

[sorna]

گر خلق چنانکه من منم دانندم

همچون سگ ز در بدر رانندم


ور زانکه درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

[sorna]

آن دم که حدیث عاشقی بشنودم

جان و دل و دیده را به غم فرسودم


می‌پنداشتم عاشق و معشوق دواند

چون هر دو یکیست من خود احول بودم

[sorna]

عمری به هوس باد هوی پیمودم

در هر کاری خون جگر پالودم


در هر چه زدم دست زغم فرسودم

دست از همه باز داشتم آسودم

[sorna]

من از تو جدا نبوده‌ام تا بودم

اینست دلیل طالع مسعودم


در ذات تو ناپدیدم ار معدومم

وز نور تو ظاهرم اگر موجودم

[sorna]

رگز نبود شکست کس مقصودم
آزرده نشد دلی ز من تا بودم

صد شکر که چشم عیب بینم کورست

شادم که حسود نیستم محسودم

[sorna]

در وصل تو پیوسته به گلشن بودم

در هجر تو با ناله و شیون بودم


گفتم به دعا که چشم بد دور ز تو

ای دوست مگر چشم بدت من بودم

[sorna]

در کوی تو من سوخته دامن بودم

وز آتش غم سوخته خرمن بودم


آری جانا دوش به بامت بودم

گفتی دزدست دزد نبد من بودم