ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

گر من گنه جمله جهان کردستم

عفو تو امیدست که گیرد دستم


گفتی که به روز عجز دستت گیرم

عاجزتر ازین مخواه کاکنون هستم

[sorna]

تب را شبخون زدم در آتش کشتم

یک چند به تعویذ کتابش کشتم


بازش یک بار در عرق کردم غرق

چون لشکر فرعون در آبش کشتم

[sorna]

دیریست که تیر فقر را آماجم

بر طارم افلاک فلاکت تاجم


یک شمه ز مفلسی خود برگویم

چندانکه خدا غنیست من محتاجم

[sorna]

رنجورم و در دل از تو دارم صد غم

بی لعل لبت حریف دردم همه دم


زین عمر ملولم من مسکین غریب

خواهد شود آرامگهم کوی عدم

[sorna]

هر چند به صورت از تو دور افتادم

زنهار مبر ظن که شدی از یادم


در کوی وفای تو اگر خاک شوم

زانجا نتواند که رباید بادم

[sorna]

دی بر سر گور ذله غارت گردم

مر پاکان را جنب زیارت کردم


شکرانهٔ آنکه روزه خوردم رمضان

در عید نماز بی طهارت کردم

[sorna]

یا رب من اگر گناه بی حد کردم

دانم به یقین که بر تن خود کردم


از هرچه مخالف رضای تو بود

برگشتم و توبه کردم و بد کردم

[sorna]

تا چند به گرد سر ایمان گردم

وقتست کز افعال پشیمان گردم


خاکم ز کلیسیا و آبم ز شراب

کافرتر از آنم که مسلمان گردم

[sorna]

عودم چو نبود چوب بید آوردم

روی سیه و موی سپید آوردم


چون خود گفتی که ناامیدی کفرست

فرمان تو بردم و امید آوردم

[sorna]

اندوه تو از دل حزین می‌دزدم

نامت ز زبان آن و این می‌دزدم


می‌نالم و قفل بر دهان می‌فگنم

می‌گردیم و خون در آستین می‌دزدم