ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

شاهی‌طلبی برو گدای همه باش

بیگانه زخویش و آشنای همه باش


خواهی که ترا چو تاج بر سر دارند

دست همه گیر و خاک پای همه باش

[sorna]

از قد بلند یار و زلف پستش

وز نرگس بی خمار بی می‌مستش


ترسا بکلیسیای گبرم بینی

ناقوس بدستی و بدستی دستش

[sorna]

دل جای تو شد و گر نه پر خون کنمش

در دیده تویی و گر نه نه جیحون کنمش


امید وصال تست جان را ورنه

از تن به هزار حیله بیرون کنمش

[sorna]

سودای توام در جنون می زد دوش

دریای دو دیده موج خون میزد دوش


در نیم شبی خیل خیال تو رسید

ورنه جانم خیمه برون میزد دوش

[sorna]

دارم گنهان ز قطره باران بیش

از شرم گنه فگنده‌ام سر در پیش


آواز آید که سهل باشد درویش

تو در خور خود کنی و ما در خور خویش

[sorna]

در خانه خود نشسته بودم دلریش

وز بار گنه فگنده بودم سر پیش


بانگی آمد که غم مخور ای درویش

تو در خور خود کنی و ما در خور خویش

[sorna]

شوخی که به دیده بود دایم جایش

رفت از نظرم سر و قد رعنایش


گشت از پی او قطره ز نان مردم چشم

چندان که زاشک آبله شد بر پایش

[sorna]

آتش بدو دست خویش بر خرمن خویش

چون خود زده‌ام چه نالم از دشمن خویش


کس دشمن من نیست منم دشمن خویش

ای وای من و دست من و دامن خویش

[sorna]

پیوسته مرا ز خالق جسم و عرض

حقا که همین بود و همینست غرض


کان جسم لطیف را به خلوتگه ناز

فارغ بینم همیشه ز آسیب مرض

[sorna]

ای بر سر حرف این و آن نازده خط

پندار دویی دلیل بعدست بخط


در جملهٔ کاینات بی سهو و غلط

یک عین فحسب دان و یک ذات فقط