ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

گوشم چو حدیث درد چشم تو شنید

فی‌الحال دلم خون شد و از دیده چکید


چشم تو نکو شود به من چون نگری

تا کور شود هر آنکه نتواند دید

[sorna]

هر چند که دیده روی خوب تو ندید

یک گل ز گلستان وصال تو نچید


اما دل سودا زده در مدت عمر

جز وصف جمال تو نه گفت و نه شنید

[sorna]

معشوقهٔ خانگی به کاری ناید

کودل برد و روی به کس ننماید


معشوقه خراباتی و مطرب باید

تا نیم شبان زنان و کوبان آید

[sorna]

یاد تو کنم دلم به فریاد آید

نام تو برم عمر شده یاد آید


هرگه که مرا حدیث تو یاد آید

با من در و دیوار به فریاد آید

[sorna]

در باغ روم کوی توام یاد آید

بر گل نگرم روی توام یاد آید


در سایهٔ سرو اگر دمی بنشینم

سرو قد دلجوی توام یاد آید

[sorna]

پیریم ولی چو عشق را ساز آید

هنگام نشاط و طرب و ناز آید


از زلف رسای تو کمندی فگنیم

بر گردن عمر رفته تا باز آید

[sorna]

در دوزخم ار زلف تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید


ور بی تو به صحرای بهشتم خوانند

صحرای بهشت بر دلم تنگ آید

[sorna]

ای خواجه ز فکر گور غم می‌باید

اندر دل و دیده سوز و نم می‌باید


صد وقت برای کار دنیا داری

یک وقت به فکر گور هم می‌باید

[sorna]

چشمی به سحاب همنشین می‌باید

خاطر به نشاط خشمگین می‌باید


سر بر سر دار و سینه بر سینهٔ تیغ

آسایش عاشقان چنین می‌باید

[sorna]

آسان گل باغ مدعا نتوان چید

بی سرزنش خار جفا نتوان چید


بشکفته گل مراد بر شاخ امید

تا سر ننهی به زیر پا نتوان چید