ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

جایی که تو باشی اثر غم نبود

آنجا که نباشی دل خرم نبود


آن را که ز فرقت تو یک دم نبود

شادیش زمین و آسمان کم نبود

[sorna]

عاشق به یقین دان که مسلمان نبود

در مذهب عشق کفر و ایمان نبود


در عشق دل و عقل و تن و جان نبود

هر کس که چنین باشد نادان نبود

[sorna]

نه کس که زجور دهر افسرده نبود

نی گل که درین زمانه پژمرده نبود


آنرا که بیامدست زیبا آمد

دانی که بیامده چو آورده نبود

[sorna]

چندانکه به کوی سلمه تارست و پود

چندانکه درخت میوه دارست و مرود


چندانکه ستاره است بر چرخ کبود

از ما به بر دوست سلامست و درود

[sorna]

هر کو ز در عمر درآید برود

چیزیش بجز غم نگشاید برود


از سر سخن کسی نشانی ندهد

ژاژی دو سه هر کسی بخاید برود

[sorna]

عاشق که غم جان خرابش نرود

تا جان بود از جان تب و تابش نرود


خاصیت سیماب بود عاشق را

تا کشته نگردد اضطرابش نرود

[sorna]

در دل چو کجیست روی بر خاک چه سود

چون زهر به دل رسید تریاک چه سود


تو ظاهر خود به جامه آراسته‌ای

دلهای پلید و جامهٔ پاک چه سود

[sorna]

روزی که چراغ عمر خاموش شود

در بستر مرگ عقل مدهوش شود


با بی دردان مکن خدایا حشرم

ترسم که محبتم فراموش شود

[sorna]

گر دشمن مردان همگی حرق شود

هم برق صفت به خویشتن برق شود


گر سگ به مثل درون دریا برود

دریا نشود پلید و سگ غرق شود

[sorna]

گفتی که شب آیم ارچه بیگاه شود

شاید که زبان خلق کوتاه شود


بر خفته کجا نهان توانی کردن

کز بوی خوش تو مرده آگاه شود