ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

آنروز که بنده آوریدی به وجود

میدانستی که بنده چون خواهد بود


یا رب تو گناه بنده بر بنده مگیر

کین بنده همین کند که تقدیر تو بود

[sorna]

فردا که زوال شش جهت خواهد بود

قدر تو به قدر معرفت خواهد بود


در حسن صفت کوش که در روز جزا

حشر تو به صورت صفت خواهد بود

[sorna]

گر ملک تو شام و گر یمن خواهد بود

وز سر حد چین تا به ختن خواهد بود


روزی که ازین سرا کنی عزم سفر

همراه تو هفت گز کفن خواهد بود

[sorna]

عاشق که غمش بر همه کس ظاهر بود

جمعیت او تفرقهٔ خاطر بود


در دهر دمی خوش نزده شاد بزیست

گویا که دم خوشش دم آخر بود

[sorna]

آن کس که زروی علم و دین اهل بود

داند که جواب شبهه بس سهل بود


علم ازلی علت عصیان بودن

پیش حکما ز غایت جهل بود

[sorna]

زان ناله که در بستر غم دوشم بود

غمهای جهان جمله فراموشم بود


یاران همه درد من شنیدند ولی

یاری که درو کرد اثر گوشم بود

[sorna]

هر چند که جان عارف آگاه بود

کی در حرم قدس تواش راه بود


دست همه اهل کشف و ارباب شهود

از دامن ادراک تو کوتاه بود

[sorna]

دوشم به طرب بود نه دلتنگی بود

سیرم همه در عالم یکرنگی بود


می‌رفتم اگرچه از سر لنگی بود

من بودم و سنگ من دو من سنگی بود

[sorna]

بخشای بر آنکه جز تو یارش نبود

جز خوردن اندوه تو کارش نبود


در عشق تو حالتیش باشد که دمی

هم با تو و هم بی تو قرارش نبود

[sorna]

آن وقت که این انجم و افلاک نبود

وین آب و هوا و آتش و خاک نبود


اسرار یگانگی سبق می‌گفتم

وین قالب و این نوا و ادارک نبود