ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

شب خیز که عاشقان به شب راز کنند

گرد در و بام دوست پرواز کنند


هر جا که دری بود به شب بربندند

الا در عاشقان که شب باز کنند

[sorna]

مردان رهش میل به هستی نکنند

خودبینی و خویشتن پرستی نکنند


آنجا که مجردان حق می نوشند

خم خانه تهی کنند و مستی نکنند

[sorna]

خلقان تو ای جلال گوناگونند

گاهی چو الف راست گهی چون نونند


در حضرت اجلال چنان مجنونند

کز خاطر و فهم آدمی بیرونند

[sorna]

مردان تو دل به مهر گردون ننهند

لب بر لب این کاسهٔ پر خون ننهند


در دایرهٔ اهل وفا چون پرگار

گر سر بنهند پای بیرون ننهند

[sorna]

کامل ز یکی هنر ده و صد بیند

ناقص همه جا معایب خود بیند


خلق آینهٔ چشم و دل یکدگرند

در آینه نیک نیک و بد بد بیند

[sorna]

در عشق تو گاه بت پرستم گویند

گه رند و خراباتی و مستم گویند


اینها همه از بهر شکستم گویند

من شاد به اینکه هر چه هستم گویند

[sorna]

اول رخ خود به ما نبایست نمود

تا آتش ما جای دگر گردد دود


اکنون که نمودی و ربودی دل ما

ناچار ترا دلبر ما باید بود

[sorna]

اول که مرا عشق نگارم بربود

همسایهٔ من ز نالهٔ من نغنود


واکنون کم شد ناله چو دردم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

[sorna]

رفتم به کلیسیای ترسا و یهود

دیدم همه با یاد تو در گفت و شنود


با یاد وصال تو به بتخانه شدم

تسبیح بتان زمزمه ذکر تو بود

[sorna]

ز اول ره عشق تو مرا سهل نمود

پنداشت رسد به منزل وصل تو زود


گامی دو سه رفت و راه را دریا دید

چون پای درون نهاد موجش بربود