ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

هوشم نه موافقان و خویشان بردند

این کج کلهان مو پریشان بردند


گویند چرا تو دل بدیشان دادی

والله که من ندادم ایشان بردند

[sorna]

در دیر شدم ماحضری آوردند

یعنی ز شراب ساغری آوردند


کیفیت او مرا ز خود بیخود کرد

بردند مرا و دیگری آوردند

[sorna]

مردان خدا ز خاکدان دگرند

مرغان هوا ز آشیان دگرند


منگر تو ازین چشم بدیشان کایشان

فارغ ز دو کون و در مکان دگرند

[sorna]

سبزی بهشت و نوبهار از تو برند

آنجا که به خلد یادگار از تو برند


در چینستان نقش و نگار از تو برند

ایران همه فال روزگار از تو برند

[sorna]

مردان خدا ز خاکدان دگرند

مرغان هوا ز آشیان دگرند


منگر تو ازین چشم بدیشان کایشان

فارغ ز دو کون و در مکان دگرند

[sorna]

آن کس که به کوه ظلم خرگاه زند

خود را به دم آه سحرگاه زند


ای راهزن از دور مکافات بترس

راهی که زنی ترا همان راه زند

[sorna]

خوبان همه صید صبح خیزان باشند

در بند دعای اشک ریزان باشند


تا تو سگ نفس را به فرمان باشی

آهو چشمان ز تو گریزان باشند

[sorna]

در مدرسه اسباب عمل می‌بخشند

در میکده لذت ازل می‌بخشند


آنجا که بنای خانهٔ رندانست

سرمایهٔ ایمان به سبل می‌بخشند

[sorna]

عاشق همه دم فکر غم دوست کند

معشوق کرشمه‌ای که نیکوست کند


ما جرم و گنه کنیم و او لطف و کرم

هر کس چیزی که لایق اوست کند

[sorna]

نقاش اگر ز موی پرگار کند

نقش دهن تنگ تو دشوار کند


آن تنگی و نازکی که دارد دهنت

ترسم که نفس لب تو افگار کند