ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

از لطف تو هیچ بنده نومید نشد

مقبول تو جز مقبل جاوید نشد


مهرت بکدام ذره پیوست دمی

کان ذره به از هزار خورشید نشد

[sorna]

صوفی به سماع دست از آن افشاند

تا آتش دل به حیلتی بنشاند


عاقل داند که دایه گهوارهٔ طفل

از بهر سکون طفل می‌جنباند

[sorna]

کی حال فتاده هرزه گردی داند

بی‌درد کجا لذت دردی داند


نامرد به چیزی نخرد مردان را

مردی باید که قدر مردی داند

[sorna]

اسرار وجود خام و ناپخته بماند

و آن گوهر بس شریف ناسفته بماند


هر کس به دلیل عقل چیزی گفتند

آن نکته که اصل بود ناگفته بماند

[sorna]

چرخ و مه و مهر در تمنای تواند

جان و دل و دیده در تماشای تواند


ارواح مقدسان علوی شب و روز

ابجد خوانان لوح سودای تواند

[sorna]

آنها که ز معبود خبر یافته‌اند

از جملهٔ کاینات سر یافته‌اند


دریوزه همی کنند مردان ز نظر

مردان همه از قرب نظر یافته‌اند

[sorna]

زان پیش که طاق چرخ اعلا زده‌اند

وین بارگه سپهر مینا زده‌اند


ما در عدم آباد ازل خوش خفته

بی ما رقم عشق تو بر ما زده‌اند

[sorna]

آن روز که نور بر ثریا بستند

وین منطقه بر میان جوزا بستند


در کتم عدم بسان آتش بر شمع

عشقت به هزار رشته بر ما بستند

[sorna]

قومی ز خیال در غرور افتادند

و ندر طلب حور و قصور افتادند


قومی متشککند و قومی به یقین

از کوی تو دور دور دور افتادند

[sorna]

در تکیه قلندران چو بنگم دادند

در کاسه بجای لوت سنگم دادند


گفتم ز چه روی خاست این خواری ما

ریشم بگرفتند و به چنگم دادند