ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

عاشق چو شوی تیغ به سر باید خورد

زهری که رسد همچو شکر باید خورد


هر چند ترا بر جگر آبی نبود

دریا دریا خون جگر باید خورد

[sorna]

عارف بچنین روز کناری گیرد

یا دامن کوه و لاله‌زاری گیرد


از گوشهٔ میخانه پناهی طلبد

تا عالم شوریده قراری گیرد

[sorna]

من صرفه برم که بر صفم اعدا زد

مشتی خاک لطمه بر دریا زد


ما تیغ برهنه‌ایم در دست قضا

شد کشته هر آنکه خویش را بر ما زد

[sorna]

حورا به نظارهٔ نگارم صف زد

رضوان بعجب بماند و کف بر کف زد


آن خال سیه بر آن رخ مطرف زد

ابدال زبیم چنگ در مصحف زد

[sorna]

گر غره به عمری به تبی برخیزد

وین روز جوانی به شبی برخیزد


بیداد مکن که مردم آزاری تو

در زیر لبی به یا ربی برخیزد

[sorna]

خواهی که ترا دولت ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد


از مرگ میندیش و غم رزق مخور

کین هر دو بوقت خویش ناچار رسد

[sorna]

این گیدی گبر از کجا پیدا شد

این صورت قبر از کجا پیدا شد


خورشید مرا ز دیده‌ام پنهان کرد

این لکهٔ ابر از کجا پیدا شد

[sorna]

دلخسته و سینه چاک می‌باید شد

وز هستی خویش پاک می‌باید شد


آن به که به خود پاک شویم اول کار

چون آخر کار خاک می‌باید شد

[sorna]

تا ولولهٔ عشق تو در گوشم شد

عقل و خرد و هوش فراموشم شد


تا یک ورق از عشق تو از بر کردم

سیصد ورق از علم فراموشم شد

[sorna]

انواع خطا گر چه خدا می‌بخشد

هر اسم عطیه‌ای جدا می‌بخشد


در هر آنی حقیقت عالم را

یک اسم فنا یکی بقا می‌بخشد