ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

گل از تو چراغ حسن در گلشن برد

وز روی تو آیینه دل روشن برد


هر خانه که شمع رخت افروخت درو

خورشید چو ذره نور از روزن برد

[sorna]

شادم بدمی کز آرزویت گذرد

خوشدل بحدیثی که ز رویت گذرد


نازم بدو چشمی که به سویت نگرد

بوسم کف پایی که به کویت گذرد

[sorna]

گر پنهان کرد عیب و گر پیدا کرد

منت دارم ازو که بس برجا کرد


تاج سر من خاک سر پای کسیست

کو چشم مرا به عیب من بینا کرد

[sorna]

گفتار دراز مختصر باید کرد

وز یار بدآموز حذر باید کرد


در راه نگار کشته باید گشتن

و آنگاه نگار را خبر باید کرد

[sorna]

دردا که همه روی به ره باید کرد

وین مفرش عاشقی دو ته باید کرد


بر طاعت و خیر خود نباید نگریست

در رحمت و فضل او نگه باید کرد

[sorna]

قدت قدم زبار محنت خم کرد

چشمت چشمم چو چشمه‌ها پر نم کرد


خالت حالم چو روز من تیره نمود

زلفت کارم چو تار خود در هم کرد

[sorna]

من بی تو دمی قرار نتوانم کرد

احسان ترا شمار نتوانم کرد


گر بر تن من زفان شود هر مویی

یک شکر تو از هزار نتوانم کرد

[sorna]

از واقعه‌ای ترا خبر خواهم کرد

و آنرا به دو حرف مختصر خواهم کرد


با عشق تو در خاک نهان خواهم شد

با مهر تو سر ز خاک بر خواهم کرد

[sorna]

آن دشمن دوست بود دیدی که چه کرد

یا اینکه بغور او رسیدی که چه کرد


میگفت همان کنم که خواهد دل تو

دیدی که چه میگفت و شنیدی که چه کرد

[sorna]

جمعیت خلق را رها خواهی کرد

یعنی ز همه روی بما خواهی کرد


پیوند به دیگران ندامت دارد

محکم مکن این رشته که واخواهی کرد