ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

علمی نه که از زمرهٔ انسان نهمت

جودی نه که از اصل کریمان نهمت


نه علم و عمل نه فضل و احسان و ادب

یا رب بکدام تره در خوان نهمت

[sorna]

دی زلف عبیر بیز عنبر سایت

از طرف بناگوش سمن سیمایت


در پای تو افتاد و بزاری می‌گفت

سر تا پایم فدای سر تا پایت

[sorna]

ای قبلهٔ هر که مقبل آمد کویت

روی دل مقبلان عالم سویت


امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا بکدام روی بیند رویت

[sorna]

ای مقصد خورشید پرستان رویت

محراب جهانیان خم ابرویت


سرمایهٔ عیش تنگ دستان دهنت

سررشتهٔ دلهای پریشان مویت

[sorna]

زنار پرست زلف عنبر بویت

محراب نشین گوشهٔ ابرویت


یا رب تو چه کعبه‌ای که باشد شب و روز

روی دل کافر و مسلمان سویت

[sorna]

گفتم چشمت گفت که بر مست مپیچ

گفتم دهنت گفت منه دل بر هیچ


گفتم زلفت گفت پراکنده مگوی

باز آوردی حکایتی پیچا پیچ

[sorna]

گر درویشی مکن تصرف در هیچ

نه شادی کن بهیچ و نه غم خور هیچ


خرسند بدان باش که در ملک خدای

در دنیی و آخرت نباشی بر هیچ

[sorna]

ای با رخت انوار مه و خور همه هیچ

با لعل تو سلسبیل و کوثر همه هیچ


بودم همه بین، چو تیزبین شد چشمم

دیدم که همه تویی و دیگر همه هیچ

[sorna]

حمدا لک رب نجنی منک فلاح

شکرا لک فی کل مساء و صباح


من عندک فتح کل باب ربی

افتح لی ابواب فتوح و فتاح

[sorna]

رخساره‌ات تازه گل گلشن روح

نازک بود آن قدر که هر شام و صبوح


نزدیک به دیده گر خیالش گذرد

از سایهٔ خار دیده گردد مجروح