ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

از اهل زمانه عار میباید داشت

وز صحبتشان کنار میباید داشت


از پیش کسی کار کسی نگشاید

امید به کردگار میباید داشت

[sorna]

روزم به غم جهان فرسوده گذشت

شب در هوس بوده و نابوده گذشت


عمری که ازو دمی جهانی ارزد

القصه به فکرهای بیهوده گذشت

[sorna]

افسوس که ایام جوانی بگذشت

دوران نشاط و کامرانی بگذشت


تشنه بکنار جوی چندان خفتم

کز جوی من آب زندگانی بگذشت

[sorna]

سر سخن دوست نمی‌یارم گفت

در یست گرانبها نمی‌یارم سفت


ترسم که به خواب در بگویم بکسی

شبهاست کزین بیم نمی‌یارم خفت

[sorna]

دل گر چه درین بادیه بسیار شتافت

یک موی ندانست و بسی موی شکافت


گرچه ز دلم هزار خورشید بتافت

آخر به کمال ذره‌ای راه نیافت

[sorna]

آسان آسان ز خود امان نتوان یافت

وین شربت شوق رایگان نتوان یافت


زان می که عزیز جان مشتاقانست

یک جرعه به صد هزار جان نتوان یافت

[sorna]

آن دل که تو دیده‌ای زغم خون شد و رفت

وز دیدهٔ خون گرفته بیرون شد و رفت


روزی به هوای عشق سیری میکرد

لیلی صفتی بدید و مجنون شد و رفت

[sorna]

از باد صبا دلم چو بوی تو گرفت

بگذاشت مرا و جستجوی تو گرفت


اکنون ز منش هیچ نمی‌آید یاد

بوی تو گرفته بود خوی تو گرفت

[sorna]

دل عادت و خوی جنگجوی تو گرفت

جان گوهر همت سر کوی تو گرفت


گفتم به خط تو جانب ما را گیر

آن هم طرف روی نکوی تو گرفت

[sorna]

آنی که ز جانم آرزوی تو نرفت

از دل هوس روی نکوی تو نرفت


از کوی تو هر که رفت دل را بگذاشت

کس با دل خویشتن ز کوی تو نرفت