ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

زان میخوردم که روح پیمانهٔ اوست

زان مست شدم که عقل دیوانهٔ اوست


دودی به من آمد آتشی با من زد

زان شمع که آفتاب پروانهٔ اوست

[sorna]

آن مه که وفا و حسن سرمایهٔ اوست

اوج فلک حسن کمین پایهٔ اوست


خورشید رخش نگر و گر نتوانی

آن زلف سیه نگر که همسایهٔ اوست

[sorna]

بر ما در وصل بسته میدارد دوست

دل را به فراق خسته میدارد دوست


من‌بعد من و شکستگی بر در دوست

چون دوست دل شکسته میدارد دوست

[sorna]

ما دل به غم تو بسته داریم ای دوست

درد تو بجان خسته داریم ای دوست


گفتی که به دلشکستگان نزدیکم

ما نیز دل شکسته داریم ای دوست

[sorna]

ای دوست ای دوست ای دوست ای دوست

جور تو از آنکشم که روی تو نکوست


مردم گویند بهشت خواهی یا دوست

ای بیخبران بهشت با دوست نکوست

[sorna]

ای خواجه ترا غم جمال ماهست

اندیشهٔ باغ و راغ و خرمن گاهست


ما سوختگان عالم تجریدیم

ما را غم لا اله الا اللهست

[sorna]

در کار کس ار قرار میباید هست

وین یار که در کنار میباید هست


هجریکه بهیچ کار می‌ناید نیست

وصلی که چو جان بکار میباید هست

[sorna]

تا در نرسد وعدهٔ هر کار که هست

سودی ندهد یاری هر یار که هست


تا زحمت سرمای زمستان نکشد

پر گل نشود دامن هر خار که هست

[sorna]

در درد شکی نیست که درمانی هست

با عشق یقینست که جانانی هست


احوال جهان چو دم به دم میگردد

شک نیست در این که حالگردانی هست

[sorna]

با دل گفتم که ای دل احوال تو چیست

دل دیده پر آب کرد و بسیار گریست


گفتا که چگونه باشد احوال کسی

کو را بمراد دیگری باید زیست