ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

دردیکه ز من جان بستاند اینست

عشقی که کسش چاره نداند اینست


چشمی که همیشه خون فشاند اینست

آنشب که به روزم نرساند اینست

[sorna]

ایزد که جهان به قبضهٔ قدرت اوست

دادست ترا دو چیز کان هر دو نکوست


هم سیرت آنکه دوست داری کس را

هم صورت آنکه کس ترا دارد دوست

[sorna]

چشمی دارم همه پر از دیدن دوست

با دیده مرا خوشست چون دوست دروست


از دیده و دوست فرق کردن نتوان

یا اوست درون دیده یا دیده خود اوست

[sorna]

دنیا به جوی وفا ندارد ای دوست

هر لحظه هزار مغز سرگشتهٔ اوست


میدان که خدای دشمنش میدارد

گر دشمن حق نه‌ای چرا داری دوست

[sorna]

شب آمد و باز رفتم اندر غم دوست

هم بر سر گریه‌ای که چشمم را خوست


از خون دلم هر مژه‌ای پنداری

سیخیست که پارهٔ جگر بر سر اوست

[sorna]

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست


اجزای وجودم همگی دوست گرفت

نامیست ز من بر من و باقی همه اوست

[sorna]

غازی بره شهادت اندر تک و پوست

غافل که شهید عشق فاضلتر ازوست


فردای قیامت این بدان کی ماند

کان کشتهٔ دشمنست و این کشتهٔ دوست

[sorna]

هر چند که آدمی ملک سیرت و خوست

بد گر نبود به دشمن خود نیکوست


دیوانه دل کسیست کین عادت اوست

کو دشمن جان خویش میدارد دوست

[sorna]

آنرا که حلال زادگی عادت و خوست

عیب همه مردمان به چشمش نیکوست


معیوب همه عیب کسان می‌نگرد

از کوزه همان برون تراود که دروست

[sorna]

عنبر زلفی که ماه در چنبر اوست

شیرین سخنی که شهد در شکر اوست


زان چندان بار نامه کاندر سر اوست

فرمانده روزگار فرمانبر اوست