ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

گنجم چو گهر در دل گنجینه شکست

رازم همه در سینهٔ بی کینه شکست


هر شعلهٔ آرزو که از جان برخاست

چون پارهٔ آبگینه در سینه شکست

[sorna]

آنشب که مر از وصلت ای مه رنگست

بالای شبم کوته و پهنا تنگست


و آنشب که ترا با من مسکین جنگست

شب کور و خروس گنک و پروین لنگست

[sorna]

دور از تو فضای دهر بر من تنگست

دارم دلکی که زیر صد من سنگست


عمریست که مدتش زمانرا عارست

جانیست که بردنش اجلرا ننگست

[sorna]

کردیم هر آن حیله که عقل آن دانست

تا بو که توان راه به جانان دانست


ره می‌نبریم وهم طمع می‌نبریم

نتوان دانست بو که نتوان دانست

[sorna]

نردیست جهان که بردنش باختنست

نرادی او بنقش کم ساختنست


دنیا بمثل چو کعبتین نردست

برداشتنش برای انداختنست

[sorna]

آواز در آمد بنگر یار منست

من خود دانم کرا غم کار منست


سیصد گل سرخ بر رخ یار منست

خیزم بچنم که گل چدن کار منست

[sorna]

مهر ابوتراب دمساز منست حیدر بجهان همدم و همراز منست

این هر دو جگر گوشه دو بالند مرا

مشکن بالم که وقت پرواز منست

[sorna]

عشق تو بلای دل درویش منست

بیگانه نمی‌شود مگر خویش منست


خواهم سفری کنم ز غم بگریزم

منزل منزل غم تو در پیش منست

[sorna]

از گل طبقی نهاده کین روی منست

وز شب گرهی فگنده کین موی منست


صد نافه بباد داده کین بوی منست

و آتش بجهان در زده کین خوی منست

[sorna]

آنرا که فنا شیوه و فقر آیینست

نه کشف یقین نه معرفت نه دینست


رفت او زمیان همین خدا ماند خدا

الفقر اذا تم هو الله اینست