ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

دی طفلک خاک بیز غربال بدست

میزد بدو دست و روی خود را می‌خست


میگفت به های‌های کافسوس و دریغ

دانگی بنیافتیم و غربال شکست

[sorna]

کردم توبه، شکستیش روز نخست

چون بشکستم بتوبه‌ام خواندی چست


القصه زمام توبه‌ام در کف تست

یکدم نه شکسته‌اش گذاری نه درست

[sorna]

آزادی و عشق چون همی نامد راست

بنده شدم و نهادم از یکسو خواست


زین پس چونان که داردم دوست رواست

گفتار و خصومت از میانه برخاست

[sorna]

خیام تنت بخیمه میماند راست

سلطان روحست و منزلش دار بقاست


فراش اجل برای دیگر منزل

از پافگند خیمه چو سلطان برخاست

[sorna]

هر چند بطاعت تو عصیان و خطاست

زین غم نکشی که گشتن چرخ بلاست


گر خسته‌ای از کثرت طغیان گناه

مندیش که ناخدای این بحر خداست

[sorna]

من بندهٔ عاصیم رضای تو کجاست

تاریک دلم نور و صفای تو کجاست


ما را تو بهشت اگر به طاعت بخشی

این بیع بود لطف و عطای تو کجاست

[sorna]

گر طالب راه حق شوی ره پیداست

او راست بود با تو، تو گر باشی راست


وانگه که به اخلاص و درون صافی

او را باشی بدان که او نیز تراست

[sorna]

غم عاشق سینهٔ بلا پرور ماست

خون در دل آرزو ز چشم ترماست


هان غیر، اگر حریف مایی پیش آی

کالماس بجای باده در ساغر ماست

[sorna]

ما کشتهٔ عشقیم و جهان مسلخ ماست

ما بیخور و خوابیم و جهان مطبخ ماست


ما را نبود هوای فردوس از آنک

صدمرتبه بالاتر از آن دوزخ ماست

[sorna]

یا رب غم آنچه غیر تو در دل ماست

بردار که بیحاصلی از حاصل ماست


الحمد که چون تو رهنمایی داریم

کز گمشدگانیم که غم منزل ماست