ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

[sorna]

آنروز که آتش محبت افروخت

عاشق روش سوز ز معشوق آموخت

از جانب دوست سرزد این سوز و گداز

تا در نگرفت شمع پروانه نسوخت

[sorna]

دیشب که دلم ز تاب هجران میسوخت

اشکم همه در دیدهٔ گریان میسوخت

میسوختم آنچنانکه غیر از دل تو

بر من دل کافر و مسلمان میسوخت

[sorna]

عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت

عقلم شد و هوش رفت و دانش بگریخت

زین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت

جز دیده که هر چه داشت بر پایم ریخت

[sorna]

عشق آمد و خاک محنتم بر سر ریخت

زان برق بلا به خرمنم اخگر ریخت

خون در دل و ریشهٔ تنم سوخت چنان

کز دیده بجای اشک خاکستر ریخت

[sorna]

میرفتم و خون دل براهم میریخت

دوزخ دوزخ شرر ز آهم میریخت

می‌آمدم از شوق تو بر گلشن کون

دامن دامن گل از گناهم میریخت

[sorna]

از کفر سر زلف وی ایمان میریخت

وز نوش لبش چشمهٔ حیوان میریخت

چون کبک خرامنده بصد رعنایی

میرفت و ز خاک قدمش جان میریخت

[sorna]

از نخل ترش بار چو باران میریخت

وز صفحهٔ رخ گل بگریبان میریخت

از حسرت خاکپای آن تازه نهال

سیلاب ز چشم آب حیوان میریخت

[sorna]

از کعبه رهیست تا به مقصد پیوست

وز جانب میخانه رهی دیگر هست


اما ره میخانه ز آبادانی

راهیست که کاسه می‌رود دست بدست

[sorna]

تیری ز کمانخانه ابروی تو جست

دل پرتو وصل را خیالی بر بست


خوشخوش زدلم گذشت و میگفت بناز

ما پهلوی چون تویی نخواهیم نشست

[sorna]

چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست

چون هست ز هر چه نیست نقصان و شکست


انگار که هر چه هست در عالم نیست

پندار که هر چه نیست در عالم هست