حیــــــــــــــــــدر بابایه سلام (شهـــــــــریار)

[sorna]

باز امشب ای ستاره تابان نیامدی

باز ای سپیده شب هجران نیامدی

شمعم شکفته بود که خندد به روی تو

افسوس ای شکوفه خندان نیامدی


زندانی تو بودم و مهتاب من چرا

باز امشب از دریچه زندان نیامدی


با ما سر چه داشتی ای تیره شب که باز

چون سرگذشت عشق به پایان نیامدی


شعر من از زبان تو خوش صید دل کند

افسوس ای غزال غزل خوان نیامدی


گفتم به خوان عشق شدم میزبان ماه

نامهربان من تو که مهمان نیامدی


خوان شکر به خون جگر دست می دهد

مهمان من چرا به سر خوان نیامدی


نشناختی فغان دل رهگذر که دوش

ای ماه قصر بر لب ایوان نیامدی


گیتی متاع چون منش آید گران به دست

اما تو هم به دست من ارزان نیامدی


صبرم ندیده ای که چه زورق شکسته ایست

ای تخته ام سپرده به طوفان نیامدی


در طبع شهریار خزان شد بهار عشق

زیرا تو خرمن گل و ریحان نیامدی

[shirin71]

گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا


فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا



مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب


فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا



کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی


نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا



نگویم جمله با من باش و ترک کامکاران کن


چو هم شاهی و هم درویش گاه آنجاو گاه اینجا



هوای ماه خرگاهی مکن ای کلبه درویش


نگنجد موکب کیوان شکوه پادشاه اینجا



توئی آن نوسفر سالک که هر شب شاهد توفیق


چراغت پیش پا دارد که راه اینجا و چاه اینجا



بیا کز دادخواهی آن دل نازک نرنجانم


کدورت را فرامش کرده با آئینه آه اینجا



سفر مپسند هرگز شهریار از مکتب حافظ


که سیر معنوی اینجا و کنج خانقاه اینجا

[shirin71]

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را


که به ماسوا فکندی همه سایه هما را



دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین


به علی شناختم من به خدا قسم خدا را



به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند


چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را



مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ


به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را



برو ای گدای مسکین در خانه علی زن


که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را



بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من


چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا



بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب


که علم کند به عالم شهدای کربلا را



چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان


چو علی که میتواند که بسر برد وفا را



نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت


متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را



بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت


که ز کوی او غباری به من آر توتیا را



به امید آن که شاید برسد به خاک پایت


چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را



چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان


که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را



چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم


که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را



«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی


به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»



ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب


غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

[shirin71]

به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا


که این دو فتنه بهم می زنند دنیا را



چه شعبده است که در چشمکان آبی تو


نهفته اند شب ماهتاب دریا را



تو خود به جامه خوابی و ساقیان صبوح


به یاد چشم تو گیرند جام صهبا را



کمند زلف به دوش افکن و به صحرا زن


که چشم مانده به ره آهوان صحرا را



به شهر ما چه غزالان که باده پیمایند


چه جای عشوه غزالان بادپیما را



فریب عشق به دعوی اشگ و آه مخور


که درد و داغ بود عاشقان شیدا را



هنوز زین همه نقاش ماه و اختر نیست


شبیه سازتر از اشگ من ثریا را



اشاره غزل خواجه با غزاله تست


صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را




به یار ما نتوان یافت شهریارا عیب


جز این قدر که فراموش می کند ما را

[shirin71]

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم
عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم
با عقل آب عشق به یک جو نمی رود
بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

[shirin71]

لب بر لبم بنه بنوازش دمی چو نی
تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم
ساز صبا بناله شبی گفت شهریار
این کار تست من همه جور تو می کشم

[shirin71]

شب همه بی تو کار من شکوه بماه کردن است
روز ستاره تا سحر تیره به آه کردن است
متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان
حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردن است

[shirin71]

سنین عمر به هفتاد میرسد ما را


خدای من که به فریاد میرسد ما را



گرفتم آنکه جهانی به یاد ما بودند


دگر چه فایده از یاد میرسد ما را



حدیث قصه سهراب و نوشداروی او


فسانه نیست کز اجداد میرسد ما را



اگر که دجله پر از قایق نجات شود


پس از خرابی بغداد میرسد ما را



به چاه گور دگر منعکس شود فریاد


چه جای داد که بیداد میرسد ما را



تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر


علی و آل به امداد میرسد ما را

[shirin71]

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را

ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را



ره ماتم سرای ما ندانم از که می پرسد

زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را



به دوش از برف بالاپوش خز ارباب می آید

که لرزاند تن عریان بی برگ و نوایان را



به کاخ ظلم باران هم که آید سر فرود آرد

ولیکن خانه بر سر کوفتن داند گدایان را



طبیب بی مروت کی به بالین فقیر آید

که کس در بند درمان نیست درد بی دوایان را



به تلخی جان سپردن در صفای اشک خود بهتر

که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را



به هر کس مشکلی بردیم و از کس مشکلی نگشود

کجا بستند یا رب دست آن مشکل گشایان را



نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم

چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را



به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید

خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را



به کام محتکر روزی مردم دیدم وگفتم

که روزی سفره خواهدشد شکم این اژدهایان را



به عزت چون نبخشیدی به ذلت می ستانندت

چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را



حریفی با تمسخر گفت زاری شهریارا بس

که میگیرند در شهر و دیار ما گدایان را

[shirin71]

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟

بی‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا؟

نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی

سنگدل این زودتر می‌خواستی حالا چرا؟

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده‌ایم

دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا؟

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می‌کند

در شگفتم من نمی‌پاشد ز هم دنیا چرا؟

در خزان هجر گل، ای بلبل طبع حزین

خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا؟

شهریارا بی‌حبیب خود نمی‌کردی سفر

این سفر راه قیامت می‌روی تنها چرا؟