حیــــــــــــــــــدر بابایه سلام (شهـــــــــریار)

[sorna]

رفتم و بیشم نبود روی اقامت

وعده دیدار گو بمان به قیامت


گر تو قیامت به وعده دور نخواهی

یک نظرم جلوه کن بدان قد و قامت


بانگ اذان است و چشم مست تو بینم

در خم محراب ابروان به امامت


قصر نمازت چه ای مسافر مجنون

کعبه لیلی است قصد کن به اقامت


در همه عالم علم به عشق و جنونی

گو بشناسندت از جبین به علامت


آنچه به غفلت گذشت عمر نخواندم

عمر دگر خواهم از خدا به غرامت


پیرم و بر دوشم از ندیم جوانی

از تو چه پنهان همیشه بار ندامت


خرمن گل ها به باد رفت و به دل ها

نیش ندامت خلید و خار ملامت


شحنه شهری تو دست یاز به شمشیر

باری اگر شیر می کشی به شهامت


من به سلام و وداع کعبه و صحرا

صحیه زنانم که بارکن به سلامت


شمع دل شهریار شعله آخر

زد به سراپا که سوختن به تمامت

[sorna]

دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت

جان مژده داده ام که چوجان در برارمت


تا شویمت از آن گل عارض غبار راه

ابری شدم ز شوق که اشگی ببارمت


عمری دلم به سینه فشردی در انتظار

تا درکشم به سینه و در بر فشارمت


این سان که دارمت چو لئیمان نهان ز خلق

ترسم بمیرم و به رقیبان گذارمت


داغ فراق بین که طربنامه وصال

ای لاله رخ به خون جگر می نگارمت


چند است نرخ بوسه به شهر شما که من

عمری است کز دو دیده گهر می شمارمت


دستی که در فراق تو میکوفتم به سر

باور نداشتم که به گردن درآرمت


ای غم که حق صحبت دیرینه داشتی

باری چو می روی به خدا می سپارمت


روزی که رفتی از بر بالین شهریار

گفتم که ناله ای کنم و بر سر آرمت

[sorna]

گاهی گر از ملال محبت برانمت

دوری چنان مکن که به شیون برانمت


چون آه من به راه کدورت مرو که اشک

پیک شفاعتی است که از پی دوانمت


تو گوهر سرشکی و دردانه صفا

مژگان فشانمت که به دامن نشانمت


سرو بلند من که به دادم نمی رسی

دستم اگر رسد به خدا می رسانمت


پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من

تن نیستی که جان دهم و وارهانمت


ماتم سرای عشق به آتش چه می کشی

فردا به خاک سوختگان می کشانمت


تو ترک آبخورد محبت نمی کنی

اینقدر بی حقوق هم ای دل ندانمت


ای غنچه گلی که لب از خنده بسته ای

بازآ که چون صبا به دمی بشکفانمت


یک شب به رغم صبح به زندان من بتاب

تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت


چوپان دشت عشقم و نای غزل به لب

دارم غزال چشم سیه می چرانمت


لبخند کن معاوضه با جان شهریار

تا من به شوق این دهم و آن ستانمت

[sorna]

نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت

که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت


تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما

چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت


چو بلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی

حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت


تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من

به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت


امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی

بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت


چه شبهائی که چون سایه خزیدم پای قصر تو

به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت


دل تنگم حریف درد و اندوه فراوان نیست

امان ای سنگدل از درد و اندوه فراوانت


به شعرت شهریارا بیدلان تا عشق میورزند

نسیم وصل را ماند نوید طبع دیوانت

[sorna]

شنیده ام که به شاهان عشق بخشی تاج

به تاج عشق تو من مستحقم و محتاج


تو تاج بخشی و من شهریار ملک سخن

به دولت سرت از آفتاب دارم تاج


کمان آرشه زه کن که تیر لشگر غم

بر آن سر است که از قلب ما کند آماج


اگر که سالک عشقی به پیر دیر گرای

که گفته اند قمار نخست با لیلاج


به پای ساز تو از ذوق عرش کردم سیر

که روز وصل تو کم نیست از شب معراج


زبان شعر نیالوده ام به مدح کسی

ولیک ساز تو از طبع من ستاند باج


به تکیه گاه تو ای تاجدار حسن و هنر

سزد ز سینه سیمین سریر مرمر و عاج


به قول خواجه گر از جام می کناره کنم

به دور لاله دماغ مرا کنید علاج


به روزگار تو یابد کمال موسیقی

چنانکه شعر به دوران شهریار رواج

[sorna]

یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد

درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد


من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست

درد آن بود که از پا درمان من بیفتد


یک عمر گریه کردم ای آسمان روا نیست

دردانه ام ز چشم گریان من بیفتد


ماهم به انتقام ظلمی که کرده با من

ترسم به درد عشق و هجران من بیفتد


از گوهر مرادم چشم امید بسته است

این اشک نیست کاندر دامان من بیفتد


من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان

گردون کجا به فکر سامان من بیفتد


خواهد شد از ندامت دیوانه شهریارا

گر آن پری به دستش دیوان من بیفتد

[sorna]

مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد

تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد


نه بلای جان عاشق شب هجرتست تنها

که وصال هم بلای شب انتظار دارد


تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی

که شراب ناامیدی چقدر خمار دارد


نه به خود گرفته خسرو پی آهوان ار من

که کمند زلف شیرین هوش شکار دارد


مژه سوزن رفو کن نخ او ز تار مو کن

که هنوز وصله دل دو سه بخیه کار دارد


دل چون شکسته سازم ز گذشته های شیرین

چه ترانه های ه محزون که به یادگار دارد


غم روزگار گو رو پی کار خود که ما را

غم یار بی خیال غم روزگار دارد


گل آرزوی من بین که خزان جاودانیست

چه غم از خزان آن گل که ز پی بهار دارد


دل چون تنور خواهد سخنان پخته لیکن

نه همه تنور سوز دل شهریار دارد

[sorna]

با رنگ و بویت ای گل گل رنگ و بو ندارد

با لعلت آب حیوان آبی به جو ندارد


از عشق من به هر سو در شهر گفتگوئی است

من عاشق تو هستم این گفتگو ندارد


دارد متاع عفت از چار سو خریدار

بازار خودفروشی این چار سو ندارد


جز وصف پیش رویت در پشت سر نگویم

رو کن به هر که خواهی گل پشت و رو ندارد


گر آرزوی وصلش پیرم کند مکن عیب

عیب است از جوانی کاین آرزو ندارد


خورشید روی من چون رخساره برفروزد

رخ برفروختن را خورشید رو ندارد


سوزن ز تیر مژگان وز تار زلف نخ کن

هر چند رخنه‌ی دل تاب رفو ندارد


او صبر خواهد از من بختی که من ندارم

من وصل خواهم از وی قصدی که او ندارد


با شهریار بیدل ساقی به سرگرانی است

چشمش مگر حریفان می در سبو ندارد

[sorna]

شباب عمر عجب با شتاب می گذرد

بدین شتاب خدایا شباب می گذرد


شباب و شاهد و گل مغتنم بود ساقی

شتاب کن که جهان با شتاب می گذرد


به چشم خود گذر عمر خویش می بینم

نشسته ام لب جوئی و آب می گذرد


به روی ماه نیاری حدیث زلف به سیاه

که ابر از جلو آفتاب می گذرد


خراب گردش آن چشم جاودان مستم

که دور جام جهان خراب می گذرد


به آب و تاب جوانی چگونه غره شدی

که خود جوانی و این آب و تاب می گذرد


به زیر سنگ لحد استخوان پیکر ما

چو گندمی است که از آسیاب می گذرد


کمان چرخ فلک شهریار در کف کیست

که روزگار چو تیر شهاب می گذرد

[sorna]

کار گل زار شود گر تو به گلزار آئی

نرخ یوسف شکند چون تو به بازار آئی


ماه در ابر رود چون تو برآئی لب بام

گل کم از خار شود چون تو به گلزار آئی


شانه زد زلف جوانان چمن باد بهار

تا تو پیرانه سر ای دل به سر کار آئی


ای بت لشگری ای شاه من و ماه سپاه

سپر انداخته ام هرچه به پیکار آئی


روز روشن به خود از عشق تو کردم شب تار

به امیدی که توام شمع شب تار آئی


چشم دارم که تو با نرگس خواب آلوده

در دل شب به سراغ من بیدار آئی


مرده ها زنده کنی گر به صلیب سر زلف

عیسی من به دم مسجد سردار آئی


عمری از جان بپرستم شب بیماری را

گر تو یک شب به پرستاری بیمار آئی


ای که اندیشه ات از حال گرفتاران نیست

باری اندیشه از آن کن که گرفتار آئی


با چنین دلکشی ای خاطره یار قدیم

حیفم آید که تو در خاطر اغیار آئی


لاله از خاک جوانان بدرآمد که تو هم

شهریارا به سر تربت شهیار آیی