حیــــــــــــــــــدر بابایه سلام (شهـــــــــریار)

[sorna]

آسمان گو ندهدکامچه خواهد بودن
یا حریفی نشود رام چه خواهد بودن
حاصل از کشمکش زندگی ای دل نامیاست
گو نماند ز من این نام چه خواهد بودن
آفتابی بود این عمر ولی بر لب بام
آفتابی به لب بام چه خواهد بودن
نابهنگام زند نوبت صبح شب وصل
من گرفتمکه بهنگام چه خواهد بودن
چند کوشی که به فرمان تو باشد ایام
نه تو باشی ونه ایام چه خواهد بودن
گر دلی داری و پابند تعلق خواهی
خوشتر از زلف دلارامچه خواهد بودن
شهریاریم و گدای در آن خواجه که گفت
?خوشتر از فکر می و جامچه خواهد بودن

[sorna]

ز دریچه‌های چشممنظریبه ماه داری
چه بلند بختی ای دل که به دوست راه داری
به شب سیاه عاشق چکند پریکه شمعی است
تو فروغ ماه من شو که فروغ ماه داری
بگشای روی زیبا ز گناه آنمیندیش
به خدا که کافرم من تو اگر گناه داری
من از آن سیاه دارم به غم توروز روشن
که تو ماهی و تعلق به شب سیاه داری
تو اگر به هر نگاهی ببریهزارها دل
نرسد بدان نگارا که دلی نگاهداری
دگران روند تنها به مثل به قاضیاما
?تو اگر به حسن دعوی بکنی گواه داری?
به چمن گلی که خواهد به تو مانداز وجاهت
تو اگر بخواهی ای گل کمش از گیاه داری
به سر تو شهریارا گذردقیامت و باز
چه قیامتست حالی که تو گاه‌گاه داری

[sorna]

باز کننغمه‌یجانسوزی از آن ساز امشب
تا کنی عقده‌ی اشک از دل من باز امشب
ساز در دستتو سوز دل من می‌گوید
من هم از دست تو دارم گله چون ساز امشب
مرغ دل در قفسسینه‌ی من می‌نالد
بلبل ساز ترا دیده هم‌آواز امشب
زیر هر پرده‌ی ساز توهزاران راز است
بیم آنست که از پرده فتد راز امشب
گرد شمع رخت ای شوخ، منسوخته جان
پر چو پروانه کنم باز به پرواز امشب
گلبن نازی و در پای تو بادست نیاز
می‌کنم دامن مقصود پر از ناز امشب
کرد شوق چمن وصل تو ای مایه‌یناز
بلبل طبع مرا قافیه‌پرداز امشب
شهریار آمده با کوکبه‌ی گوهر اشک
بهگدائی تو ای شاهد طنازامشب

[sorna]

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین
به علی شناختم به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه‌ی علی زن
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من
چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب
که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت
چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را
چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم
که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنائی بنوازد و آشنا را»

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

[sorna]

ستون عرش خدا قائم ازقیام محمد------- ببین که سر بکجا می کشد مقام محمد
بجز فرشته عرش آسمان وحی الهی------- پرنده پر نتوان زد به بام محمد
به کارنامه منشور آسمانی قرآ ن-------- که نقش مهر نبوت بود بنام محمد...

شهریار در شعر یا علی علیه‌السلام در مورد حضرت امیر المومنین علیه‌السلام می فرماید:

مستمندم بسته زنجیروزندان یاعلی------- دستگیر ای دستگیر مستمندان یا علی
بندی زندان روباهانم ای شیر خدا--------- می جوم زنجیر زندان را به دندان یا علی

[sorna]

اشعار شهریار در ستایش امام اول شیعیان جهان سرآمد سلسله مداحان اهل بیت عصمت و طهارت علیه‌السلام است.

علی ای همای رحمت توچه آیتی خدارا-------- که به ما سوا فکندی همه سایه هما را
دل اگرخداشناسی همه در رخ علی بین------- به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
برو ای گدای مسکین در خانه علی زن-------- که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را ...

شهریار جانسوزترین اشعار خود را تقدیم حضرت سید الشهداء علیه‌السلام و حماسه ابدی او کرده است:

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین --------- روی دل با کاروان کربلا دارد حسین
ازحریم کعبه جدش به اشکی شست دست ------مروه پشت سرنهاداماصفا دارد حسین... .

[sorna]

قاري ننه گئجه ناغيل دييه نده ،

( شب هنگام که مادر بزرگ قصه مي گفت، )

کولک قالخيب قاپ باجاني دويه نده،

(بوران بر مي خاست و در و پنجره خانه را مي کوبيد،)

قورد کئچي نين شنگيله سين ييه نده،

( هنگامي که گرگ شنگول و منگول ننه بز را مي خورد،)

من قاييديب بير ده اوشاق اولايديم!

(اي کاش من مي توانستم بر گردم و بار ديگر کودکي شوم !)

بير گول آچيب اوندان سونرا سولايديم!

(اي کاش به حد شکوفه اي زندگي مي کردم و سپس مي پژمردم !)

عمه جانين بال بلله سين يئيه رديم،

(لقمه نان وعسل عمه جان را مي خوردم،)

سوندان دووروب اوست دونومو گييه رديم،

( بعد بلند مي شدم و لباس بيرونم را مي پوشيدم،)

با غچالاردا تيرينگيني دييه رديم،

(در باغچه ها آواز مي خواندم، )
آي اوزومو او ازديرن گونلريم!

(آه! اي دوران شاديها کجايي!؟)

آغاج مينيب آت گزديرن گونلريم!

(روزگاري که سوار تکه چوبي بسان اسب مي شدم و سوار کاري مي کردم!)



شهريار دوران کودکي خود را در روستاي پر شم انداز خو***اب و درميان روستائيان پاکدل آذربايجاني گذراند. اما هنگامي که او به تبريز آمد مفتون اين شهر جذاب و تاريخ ساز و اديب پرور شد.درو اقع او در اشعار بسياري از تبريز بمثابه پايتخت آزاديخواهي ، هنر،عرفان و نيز انديشه ايران ياد مي کند. وي دوران تحصيلات اوليه خود را در مدارس متحده ، فيوضات و متوسطه تبريز گذراند و با قرائت و کتابت السنه ترکي ، فارسي و عربي آشنا شد.

شهريار بعدا به تهران آمد و وارد دارالفنون شد وبه تحصيل در رشته طب پرداخت .

اما در سال آخر تحصيلات، ناگهان گرفتار عشقي جانسوز شد .



سالها شمع دل افروخته و سوخته ام تا زپروانه کمي عاشقي آموخته ام



عجبا که اين عشق مسير زندگي شهريار و در واقع تاريخ ادبيات ايران را تغيير داد!

اين عشق جگرسوز تاثيري تکان دهنده بر روح و جان شهريار نهاد و جهان روان او را از هم پاشيده و يا بعبارتي صيقل داد!



آسمان چون جمع مشتاقان پريشان مي کند درشگفتم من چرا ازهم نمي پاشد جهان



اين عشق نافرجام بحدي در روح و روان او ماندگار شد که حتي به رغم بازگشت معشوق، عاشق به وصل تن نداد .

چرا که اينبار او با عبور از شعاع معشوق ، وارد شعشعه تعشق به عشق گشته بود!



آمدي جانم بقربانت ولي حالا چرا بي وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا!؟



اين شاعرعاشق، نخستين اشعار خود را با تخلص «بهجت» نوشته است.

اما چنانچه که خود مي گويد وقتي دوبار پي در پي به ديوان حافظ رجوع کرد از جانب شاعر بلند آوازه شيراز ، تخلص «شهريار» بدو بخشيده شد و وي به اين ترتيب از نفس گرم لسان الغيب مدد جست و شهريار ملک سخن گرديد.

[sorna]

در وصل هم زعشق تو ای گل در آتشم
عاشق نمیشوی که ببینی چه میکشم
با عقل آب عشق به یک جو نمی رود
بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

[sorna]

ماهم که هاله ای به رخ از دود آهش است

دائم گرفته چون دل من روی ماهش است

دیگر نگاه وصف بهاری نمی کند

شرح خزان دل به زبان نگاهش است

[sorna]

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم
عاشق نمی‌شوی که ببینی چه می‌کشم
با عقل آب عشق به یک جو نمی‌رود
بیچاره من که ساخته از آب و آتشم
دیشب سرم به بالش ناز وصال و باز
صبحست و سیل اشک به خون شسته بالشم
پروانه را شکایتی از جور شمع نیست
عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم
خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست
شاهد شو ای شرار محبت که بی‌غشم
باور مکن که طعنه‌ی طوفان روزگار
جز در هوای زلف تو دارد مشوشم
سروی شدم به دولت آزادگی که سر
با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم
دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان
لب میگزد چو غنچه‌ی خندان که خامشم