حیــــــــــــــــــدر بابایه سلام (شهـــــــــریار)

[sorna]

ایرجا سر بدرآور که امیرآمده است
چه امیری که به عشق تواسیر آمده است
چون فرستاده‌ی سیمرغ به سهراب دلیر
نوشداروست ولی حیف که دیرآمده است
گوئی از چشم نظرباز تو بی‌پروانیست
چون غزالی به سر کشته‌ی شیرآمده است
خیز غوغای بهارست که پروانه شویم
غنچه‌ی شوخ پر از شکر و شیر آمدهاست
روح من نیز به دنبال تو گیرد پرواز
دگر از صحبت این دلشده سیر آمده است
سر برآور ز دل خاک و ببین نسل جوان
که مریدانه به پابوسی پیر آمده است
دیر اگر آمده شیر آمده عذرش بپذیر
که دل از چشم سیه عذرپذیر آمده است
گنه از دور زمان است که از چنبر او
آدمی را نه گریز و نه گزیر آمده است
گوشکن ناله‌ی این نی که چو لالای نسیم
اشکریزان به نوای بم و زیر آمده است
طبع من بلبل گلزار صفا بود و صفی
که چو مرغان بهشتی به صفیر آمده است
مکتب عشق به شاگرد قدیمت بسپار
شهریاری که درین شیوه شهیر آمده است

[sorna]

مایه‌ی حسن ندارم کهبهبازار من آئی
جان فروش سر راهم که خریدار من آئی
ای غزالی که گرفتار کمند تو شدمباش
تا به دام غزل افتی و گرفتار من آئی
گلشن طبع من آراسته از لاله ونسرین
همه در حسرتم ای گل که به گلزار من آئی
سپر صلح و صفا دارم وشمشیرمحبت
با تو آن پنجه نبینم که به پیکار من آئی
صید را شرط نباشد همه در دامکشیدن
به کمند تو فتادم که نگهدار من آئی
نسخه‌ی شعر تر آرم به شفاخانه‌یلعلت
که به یک خنده دوای دل بیمار من آئی
روز روشن به خود از عشق تو کردمچو شب تار
به امیدی که تو هم شمع شب تار من آئی
گفتمش نیشکر شعر از آنپرورم از اشک
که تو ای طوطی خوش لهجه شکر خوار من آئی
گفت اگر لب بگشایم توبدان طبع گهربار
شهریارا خجل از لعل شکربار من آئی

[sorna]

جوانی شمعرهکردم که جویم زندگانی را
نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را
کنون بابار پیری آرزومندم که برگردم
به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را
به یادیار دیرین کاروان گم‌کرده رامانم
که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را
بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی
چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون جوانیرا
چه بیداری تلخی بود از خواب خوش مستی
که در کامم به زهرآلود شهد شادمانیرا
سخن با من نمی‌گوئی الا ای همزبان دل
خدایا با که گویم شکوه‌ی بیهمزبانی را
نسیم زلف جانان کو؟ که چون برگ خزان دیده
به پای سرو خود دارمهوای جانفشانی را
به چشم آسمانیگردشی داری بلای جان
خدایا بر مگردان اینبلای آسمانی را
نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتن
که از آب بقا جوئیدعمر جاودانی را

[sorna]

مه من هنوز عشقت دل من فکار دارد
تو یکی بپرس از این غم که به من چه کار دارد
نه بلای جان عاشق شبهجرتست تنها
که وصال هم بلای شب انتظار دارد
تو که از می جوانی همه سرخوشیچه دانی
که شراب ناامیدی چقدر خمار دارد
نه به خود گرفته خسرو پی آهوان ارمن
که کمند زلف شیرین هوش شکار دارد
مژه سوزن رفو کن نخ او ز تار مو کن
که هنوز وصله‌ی دل دو سه بخیه کار دارد
دل چون شکسته سازم ز گذشته‌هایشیرین
چه ترانه‌های‌ه محزون که به یادگار دارد
غم روزگار گو رو، پی کار خودکه ما را
غم یار بی‌خیال غم روزگار دارد
گل آرزوی من بین که خزان جاودانیست
چه غم از خزان آن گل که ز پی بهار دارد
دل چون تنور خواهد سخنان پخته لیکن
نه همه تنور سوز دل شهریار دارد

[sorna]

صبا به شوق در ایوان شهریار آمد
که خیز و سر به در از دخمه کن بهار آمد
ز زلف زرکش خورشید بند سیمسه تار
که پرده‌های شب تیره تار و مار آمد
به شهر چند نشینی شکسته دل برخیز
که باغ و بیشه‌ی شمران شکوفه زار آمد
به سان دختر چادرنشین صحرائی
عروسلاله به دامان کوهسار آمد
فکند زمزمه ?گلپونه‌ئی? به برزن وکو
به بام کلبهپرستوی زرنگار آمد
گشود پیر در خم و باغبان در باغ
شراب و شهد به بازار وگل به بارآمد
دگر به حجره نگنجد دماغ سودائی
که با نسیم سحر بوی زلف یارآمد
بزن صبوحی و برگیر زیر خرقه سه تار
غزل بیار که بلبل به شاخسار آمد
برون خرام به گلگشت لاله‌زار امروز
که لاله‌زار پر از سرو گل‌عذار آمد
به دور جام میم داد دل بده ساقی
چهاکه بر سرم از دور روزگار آمد
به پایساز صبا شعر شهریار ای ترک
بخوان که عیدی عشاق بی‌قرار آمد

[sorna]

ماهم آمد به در خانه ودر خانهنبودم
خانه گوئی به سرم ریخت چو این قصه شنودم
آن‌که می‌خواست برویم دردولت بگشاید
با که گویم که در خانه به رویش نگشودم
آمد آن دولت بیدار و مرابخت فروخفت
من که یک عمر شب از دست خیالش نغنودم
آنکه می‌خواست غبار غمم ازدل بزداید
آوخ آوخ که غبار رهش از پا نزدودم
یار سود از شرفم سر به ثریا ودریغا
که به پایش سر تعظیم به شکرانه نسودم
ای نسیم سحر آن شمع شبستان طربرا
گو به سر می‌رود از آتش هجران تودودم
جان فروشی مرا بین که به هیچش نخردکس
این شد ای مایه‌ی امید ز سودای تو سودم
به غزل رام توان کرد غزالانرمیده
شهریارا غزلی هم به سزایش نسرودم

[sorna]

رندم و شهره به شوریدگی وشیدائی
شیوه‌ام چشم چرانی و قدحپیمائی
عاشقم خواهد و رسوای جهانی چکنم
عاشقانند به هم عاشقی و رسوائی
خط دلبند تو بادا که در اطراف رخت
کار هر بوالهوسی نیست قلم فرسائی
نیست بزمی که به بالای تو آراسته نیست
ای برازنده به بالای تو بزم آرائی
شمع ما خود به شبستان وفا سوخت که داد
یاد پروانه پر سوخته بی پروائی
لعل شاهد نشیندیم بدین شیرینی
زلف معشوقه ندیدیم بدین زیبائی
کاش یکروز سر زلف تو در دست افتد
تا ستانم من از او داد شب تنهائی
پیر میخانه کهروی تو نماید در جام
از جبین تابدش انوار مبارک رائی
شهریار از هوسقند لبتچون طوطی
شهره شد در همه آفاق به شکرخائی

[sorna]

گربه پیرانه سرم بختجوانی به سر آید
از در آشتیم آنمه بی مهر درآید
آمد از تاب و تبم جان به لب ای کاش که جانان
با دم عیسویمایندم آخر به سر آید
خوابم آشفت و چنان بود که با شاهد مهتاب
به تماشای مناز روزنه‌ی کلبه درآید
دلکش آن چهره، که چون لاله بر افروخته از شرم
باردیگر به سراغ من خونین جگر آید
سرو من گل بنوازد دل پروانه و بلبل
گر تو همیادت ازین قمری بی مال و پرآید
شمع لرزان شبانگاهم و جانم به سر دست
تانسیم سحرم بال و پرافشان ببرآید
رود از دیده چو با یادمنش اشک ندامت
لالهاز خاکم و از کالبدم ناله برآید
شهریارا گله از گیسوی یار اینهمه بگذار
کاخر آنقصه به پایان رسد این غصه سرآید

[sorna]

شاهد شکفته مخمور چونشمعصبحگاهی
لرزان بسان ماه و لغزان بسان ماهی
آمد ز برف مانده بر طره شانه‌یعاج
ماه است و هرگزش نیست پروای بی‌کلاهی
افسون چشم آبی در سایه روشن شب
با عشوه موج میزد چون چشمه در سیاهی
زان چشم آهوانه اشکم هنوز حلقه است
کی در نگاه آهوست آن حجب و بی‌گناهی
سروم سر نوازش در پیش و من به حیرت
کز بخت سرکشم چیست این پایه سر به راهی
رفتیم رو به کاخ آمال و آرزوها
آنجا که چرخ بوسد ایوان بارگاهی
دالانی از بهشتم بخشید و دلبخواهم
آریبهشت دیدم دالان دلبخواهی
دردانه‌ام به دامن غلطید و اشکم از شوق
لرزید چونستاره کز باد صبحگاهی
چون شهد شرم و شوقش میخواستم مکیدن
مهر عقیق لب دادبر عصمتش گواهی
ناگه جمال توحید! وانگه چراغ توفیق
الواح دیده شستند اشباحاشتباهی
افسون عشق باد و انفاس عشقبازان
باقی هر آنچه دیدیم افسانه بود وواهی
عکس جمال وحدت در خود به چشم من بین
آیینه‌ام لطیفست ای جلوه‌ی الهی
مائیم و شهریارا اقلیم عشق آری
مرغان قاف دانند آیین پادشاهی

[sorna]

بیداد رفت لاله‌ی بر بادرفته را
یا رب خزان چه بود بهارشکفته را
هر لاله‌ای که از دل این خاکدان دمید
نو کرد داغ ماتم یاران رفتهرا
جز در صفای اشک دلم وا نمی‌شود
باران به دامن است هوای گرفته را
وایای مه دو هفته چه جای محاق بود
آخر محاق نیست که ماه دو هفته را
برخیز لالهبند گلوبند خود بتاب
آورده‌ام به دیده گهرهای سفته را
ای کاش ناله‌های چومن بلبلی حزین
بیدار کردی آن گل در خاک خفته را
گر سوزد استخوان جوانانشگفت نیست
تب موم سازد آهن و پولاد تفته را
یارب چها به سینه‌ی این خاکداندر است
کس نیست واقف اینهمه راز نهفته را
راه عدم نرفت کس از رهروان خاک
چون رفت خواهی اینهمه راه نرفته را
لب دوخت هر کرا که بدو راز گفت دهر
تا باز نشنود ز کس این راز گفته را
لعلی نسفت کلک در افشان شهریار
دررشته چون کشم در و لعل نسفته را