قسمت بیست و دوم
عمارت دور افتاده




اتومبيل استيشن سفيد رنگي كه شب هنگام با سرعت در جاده در حال حركت بود، ناگهان در كنار جاده متوقف شد. چند مرد سفيد پوش از آن خارج شدند. اَلِكس كِنِدي در بين آن ها بود. در حاشيه ي جاده اتومبيل شورلت آبي رنگي به طرزي غير عادي پارک شده بود. كاپوت جلوي اتومبيل به درون بوته هاي پر برف اطراف جاده فرو رفته بود. مقداري خون در اطراف اتومبيل بر روي برف پاشيده شده بود. اَلِكس به سمت اتومبيل رفت. خم شد. با دستش خون را لمس كرد. زير لب زمزمه كرد:

_ مطمئن بودم گلوله ي سانتياگو هرگز به خطا نميره.

سپس با صداي بلندتري گفت:

_ خيلي خوب بچه ها، مشغول شين. ..

مردان سفيد پوش به طرف استيشن برگشتند. هر كدام وسيله اي را برداشته و مشغول بررسي شدند. در همان زمان، دكتر ماريا جانسون سوار بر تاکسي داشت به خانه باز مي گشت.
***


خانه ي ماريا جانسون يک ويلاي كوچک سفيد رنگ بود. ماريا آرام از تاکسي پياده شد. كوچه خلوت به نظر مي رسيد. تمام خانه هاي آن کوچه تقريباً هم شکل بود. تاکسي محل را ترک کرد. ماريا در نرده اي حياط را گشود. از روي چمن هاي پر برف گذشت و وارد خانه شد. آن شب نوبت شيفت کاري ماريا بود و او بسيار دير به خانه باز مي گشت. اتاق پذيرايي آرام اما اندكي سرد به نظر مي رسيد. از جايي باد به آرامي مي وزيد. ماريا متوجه شد يكي از پنجره ها باز است. آن هم در سرماي زمستان! مطمئن بود، هنگام ترک خانه همه ي پنجره ها را بسته است. با تعجب به طرف پنجره رفت و آن را بست اما در تاريکي متوجه نشد که پشت پنجره اندکي خونيست. به اتاق خواب رفت و لباسش را عوض كرد. دير وقت بود ولي ماريا خوابش نمي آمد. شايد علتش خوردن قهوه ي بسيار غليظ قبل از ترک محل کارش بود. به سالن برگشت و بر روي كاناپه ي اتاق پذيرايي لَم داد. كنترل تلويزيون را برداشت و آن را روشن كرد. صداي آرامي به گوش رسيد. ماريا به آن توجه نكرد. يكبار ديگر. مثل اينكه در گوشه ي اتاق چيزي تكان مي خورد. كنجكاو شده بود. به طرف گوشه ي اتاق پذيرايي حركت كرد. جسم بزرگي در آن گوشه تكان مي خورد. ماريا ترسيد. جسم بزرگ برگشت. يک انسان بود كه بر روي زمين افتاده و از بدنش خون مي آمد. ماريا دست هايش را بر روي دهانش گذاشت. صداي جيغ كوتاهي در فضاي اتاق پيچيد. دست فرد به طرف او دراز شد. ..

_ خواهش مي كنم فرياد نكشين. منو به ياد نمي يارين؟ من جان اسميت هستم.

چند لحظه اي طول كشيد تا ماريا به خودش مسلط بشه ولي به هر حال او يک پزشک بود. سراسيمه به طرف جان دويد.

_ چه اتفاقي افتاده؟

دستش را بر روي بدن جان گذاشت. انگشتانش قرمز رنگ شد.

_ الان كمک خبر مي كنم.

ماريا به طرف گوشي تلفن دويد. جان فرياد زد:

_ اگه اين كار رو بکنين، در واقع منو كُـشتين.

ماريا بر جاي خود ميخكوب شد. واقعا بايد چه كار مي كرد؟ او با يک جاني خطرناک روبرو بود. از جان پرسيد:

_ بگو ببينم، اين كار پليسيه؟

_ اي كاش اينطور بود.

ماريا چشمانش را بست. مدتي به فكر فرو رفت و بالاخره تصميمش را گرفت.

_ اگه نشه به پليس زنگ زد، پس بهتره از يه دوست مطمئن كمک بگيرم.

ادامه دارد...
نوشته: علی پاینده جهرمی