بهار گشت، ز خود عارفانه بیرون آی

اگر ز خود نتوانی، ز خانه بیرون آی


بود رفیق سبکروح تازیانه‌ی شوق

نگشته است صبا تا روانه بیرون آی


اگر به کاهلی طبع برنمی‌آیی

ز خود به زور شراب شبانه بیرون آی


براق جاذبه‌ی نوبهار آماده است

همین تو سعی کن از آستانه بیرون آی


ز سنگ لاله برآمد، ز خاک سبزه دمید

چه می‌شود، تو هم از کنج خانه بیرون آی


کنون که کشتی می راست بادبان از ابر

سبک ز بحر غم بیکرانه بیرون آی


درید غنچه‌ی مستور پیرهن تا ناف

تو هم ز خرقه‌ی خود صوفیانه بیرون آی


ازین قلمرو کثرت، که خاک بر سر آن!

به ذوق صحبت یار یگانه بیرون آی


ترا میان طلبی از کنار دارد دور

کنار اگر طلبی، از میانه بیرون آی


حجاب چهره‌ی جان است زلف طول امل

ازین قلمرو ظلمت چو شانه بیرون آی


ز خاک، یک سرو گردن، به ذوق تیر قضا

اگر ز اهل دلی، چون نشانه بیرون آی


کمند عالم بالاست مصرع صائب

به این کمند ز قید زمانه بیرون آی